Ο τομέας της επικοινωνίας ήταν από την πρώτη στιγμή το αδύναμο χαρτί της Διοίκησης Ζαμάνη. Ήδη μετά από την εκλογική της νίκη το Μάιο του 2014, στην προσπάθειά της να αποκαταστήσει επαγγελματικά αυτόν που εκτελούσε χρέη επικοινωνιολόγου της παράταξης προεκλογικά, στράφηκε για βοήθεια σε διάφορες πιθανές κατευθύνσεις, οι οποίες όμως δεν ευοδόθηκαν. Όπως είναι εντούτοις γνωστό, η εξουσία κάθε είδους- είτε τοπική είτε κεντρική- χρειάζεται τη δημοσιότητα έργων και πράξεών της, ώστε να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Έτσι οι προσπάθειες ανεύρεσης συνεργατών επικοινωνιολόγων της Δημοτικής Αρχής συνεχίστηκαν αλλά εις μάτην: Τόσο η Α. Ανεζάκη όσο και ο Κ. Μπιτσικόκος που ανταποκρίθηκαν σε αντίστοιχες προκηρύξεις πρόσληψης ειδικών συνεργατών για τη στελέχωση του Γραφείου Τύπου, οδηγήθηκαν σε παραίτηση, με την πρώτη μάλιστα να εξηγεί αναλυτικά τους λόγους και να κατηγορεί ευθέως το Δήμαρχο. Απ’ όσο γνωρίζουμε, αντίδραση από τον κ. Ζαμάνη που να αποκρούει ουσιαστικά τις αιτιάσεις της κ. Ανεζάκη δεν υπήρξε ποτέ.
Το Γραφείο Τύπου συνέχιζε να παραμένει επισήμως ορφανό- και η δουλειά της επικοινωνίας να διεκπεραιώνεται σταθερά από τον ούτως καλούμενο “εθελοντή” επικοινωνιολόγο της δημοτικής παράταξης, που διέθετε γραφείο στο δημοτικό κατάστημα, έκανε σε καθημερινή βάση χρήση του δημοτικού εξοπλισμού, έδινε πληροφορίες και οργάνωνε τον αείμνηστο ΘΕΣΠΙ, ενώ ουδέποτε- παρά τις επίμονες ερωτήσεις των μειοψηφιών- δόθηκε η παραμικρή εξήγηση για το ρόλο του, πολύ δε περισσότερο για την ενδεχόμενη και άδηλη αμοιβή του.
Ταυτόχρονα, η Διοίκηση Ζαμάνη όλο και απομακρυνόταν από τις αρχικές μεγαλόστομες προεκλογικές διακηρύξεις και δεσμεύσεις της για πλήρη διαφάνεια, για συμμετοχικότητα, για ρήξη με το κατεστημένο, για αλλαγή στο καθεστώς που κατήγγελλε επί τριάμιση χρόνια από τα έδρανα της μειοψηφίας. Οι παρεκκλίσεις και οι παρεκτροπές δεν θα μπορούσαν να μείνουν ασχολίαστες ή να θαφτούν μακριά από το φως της δημοσιότητας.
Έτσι η Δημοτική Αρχή, που δεν μπορούσε να στελεχώσει ένα Γραφείο Τύπου της προκοπής, έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλά κάθε αυταρχική εξουσία: Δημιούργησε την παράκεντρη φωνή της, με στόχο να αποδυναμώσει όσους τολμούσαν να αντιδράσουν στο θλιβερό κατήφορό της. Οι περασμένοι μήνες σημαδεύτηκαν από εμετικές αναρτήσεις, από αήθεις επιθέσεις και από εμπρηστικές δηλώσεις και προτροπές εναντίον τόσο προσώπων- αιρετών και μη, και κυρίως γυναικών- όσο και τοπικών ΜΜΕ, με τη μερίδα του λέοντος στις επιθέσεις κατά της ελευθεροτυπίας να την εισπράττει η Οδός Διονύσου- εύκολο, νόμιζαν, να τη φιμώσουν: Μια εφημερίδα με μια γυναίκα στο τιμόνι της.
Η Δημοτική Αρχή όλο αυτό το διάστημα σφύριζε αδιάφορα, επιτρέποντας στα αυγά του φιδιού να εκκολάπτονται ανενόχλητα. Αλλά φαίνεται πως ούτε κι αυτό ήταν αρκετό για να διασώσει τα κεκτημένα της και να ξεκινήσει τον αγώνα παραμονής της στην εξουσία για μια ακόμη θητεία. Έτσι από τη μια πλευρά ενεργοποίησε την προεκλογική σελίδα της παράταξης Ανοιχτοί Ορίζοντες, που παρέμενε ανενεργή επί τρία χρόνια. Εν συνεχεία, μόλις πρόσφατα προχώρησε σε προκήρυξη- τρίτη κατά σειρά- για την πρόσληψη ειδικού συνεργάτη που θα στελεχώσει το Γραφείο Τύπου του Δήμου. Και επειδή προφανώς ούτε τα παραπάνω είναι αρκετά, έριξε από τον περασμένο Ιούνιο στη μάχη της επικοινωνίας ένα εξωθεσμικό Γραφείο Τύπου, που με το μανδύα του ανεξάρτητου blogspot, χρησιμοποιεί το επίσημο λογότυπο του Δήμου Διονύσου. Χωρίς καμιά αντίδραση ή καταδίκη ή κίνηση οποιασδήποτε θεσμικής διαδικασίας κατά όσων εμπνεύστηκαν και υλοποίησαν το συγκεκριμένο εγχείρημα, η Δημοτική Αρχή ανέχεται ακόμη μια εκτροπή και αφήνει τους δημότες να παραπλανώνται και να εξαπατώνται συστηματικά πιστεύοντας πως όσα γράφονται εκεί, απηχούν τις επίσημες απόψεις και θέσεις της Διοίκησης.
Μέχρι σήμερα ουδείς εκ των αιρετών έχει αντιδράσει. Ενώ η μοναδική αντίδραση ήρθε και πάλι από μια γυναίκα, ενεργή εδώ και χρόνια περί τα δημοτικά- τη Λ. Χριστοφίδου– που δεν μασάει τα λόγια της και καλεί όποιον από τους δημοτικούς συμβούλους “έχει τόλμη και σθένος να τοποθετηθεί δημόσια για την θρασύτητα του νέου blog”.
Προσυπογράφουμε- με μια επιπλέον σκέψη: Χρειάζεται άραγε τόλμη και σθένος για να καταγγελθεί δημοσίως η αήθεια, η παρατυπία, η προσβολή στη δεοντολογία; Δεν είναι δηλαδή η αυτονόητη, ανακλαστική σχεδόν, αντίδραση κάθε- μα κάθε- πολίτη;
