Η Αμαλία και η Αλεξάνδρα είναι δυο νέες γυναίκες, σύζυγοι, μητέρες και εργαζόμενες. Η Ευαγγελία, λίγο μεγαλύτερη, μεγάλωσε τρία παιδιά. Τρεις διαφορετικές γυναίκες, με ένα κοινό χαρακτηριστικό: Είναι όλες τους εθελόντριες, πιστοποιημένες και μάχιμες μάλιστα, στο Κλιμάκιο Πολιτικής Προστασίας του Κρυονερίου, όπου μαζί με τις παραπάνω συμμετέχουν άλλες έξι γυναίκες, είτε μάχιμες είτε στη γραμματειακή- και κάθε άλλου είδους- υποστήριξη.
Συναντήσαμε την Αλεξάνδρα, την Αμαλία με το 13χρονο γιο της τον Άθο, τον “εκκολαπτόμενο εθελοντή”!, και την Ευαγγελία στο Κλιμάκιο Εθελοντών του Κρυονερίου την περασμένη Παρασκευή 17 Μαΐου, έτοιμες να πάρουν μέρος σε αντιπυρική άσκηση, μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους τους. Οι δυο πρώτες είναι εθελόντριες εδώ και πέντε μήνες, ενώ η Ευαγγελία μετράει κιόλας τρία χρόνια.
Στη φωτιά ακόμη δεν έχουμε πέσει, αλλά εκπαιδευόμαστε για να πέσουμε, είμαστε προς το παρόν δόκιμες, λένε η Αμαλία και η Αλεξάνδρα, που ξεκίνησαν μαζί. Η εκπαίδευσή μας είναι ίδια με αυτή των ανδρών συναδέλφων μας. Πρώτα μαθαίνουμε τη θεωρία- δηλαδή τον τρόπο αντιμετώπισης μιας αστικής πυρκαγιάς, τους παράγοντες που παίζουν ρόλο στο ξεκίνημα, την εξάπλωση και την εξέλιξή της. Ήδη έχουμε συμμετάσχει και σε μια άσκηση, ημερήσια, έχουμε δει πώς πρέπει να αντιδρούμε, να ενώνουμε τους σωλήνες για την κατάσβεση, τι μέσα ατομικής προστασίας χρησιμοποιούμε, και σήμερα θα κάνουμε τη δεύτερη άσκηση, προσομοίωση δηλαδή σε ένα υποθετικό συμβάν, και μάλιστα σε βραδινό περιβάλλον.
Όντας σύζυγοι, μητέρες και εργαζόμενες, θα μπορούσατε να αφιερώσετε τον όποιο ελεύθερο χρόνο σας στην οικογένεια ή στον εαυτό σας. Αντί γι’ αυτό επιλέξατε την Πολιτική Προστασία, που ενέχει μάλιστα κινδύνους. Πώς προέκυψε αυτή η απόφαση;
Και το ποδήλατο μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο, ό,τι κάνουμε στην καθημερινότητά μας μπορεί να είναι επικίνδυνο. Γι’ αυτό υπάρχει η σωστή εκπαίδευση και η πειθαρχία στις εντολές. Εδώ στο Κλιμάκιο η κατάσταση είναι πολύ οργανωμένη και αυστηρή στους κανόνες. Επιπλέον δεν είμαστε ποτέ μόνοι, πάντα ξέρεις ότι υπάρχει ολόκληρη ομάδα πίσω σου. Γνωρίζουμε πως τα πράγματα δεν θα είναι πάντα εύκολα, εξάλλου δεν έχουμε ζήσει ακόμη πραγματικό συμβάν, αλλά εμπιστευόμαστε την ομάδα. Και όσο περισσότερο εκπαιδευόμαστε, τόσο μεγαλώνει και η αυτοπεποίθησή μας και μετράμε τις δυνάμεις μας και για τη φωτιά και στη ζωή. Προφανώς όταν το υποθετικό συμβάν γίνει πραγματικό, αλλάζει η οπτική, το θεωρητικό γίνεται πράξη, βλέπεις τις αδυναμίες σου και προχωράς πιο δομημένα. Όσο για τον ελεύθερο χρόνο, αυτό που κάνω εδώ είναι κάτι που μου αρέσει, οπότε ουσιαστικά χρόνος για τον εαυτό σου είναι. Αυτό που χάνεις, το χρόνο ας πούμε, το κερδίζεις δυο φορές- και σε ενέργεια και σε προσφορά και σε βοήθεια σε κάτι σημαντικό. Χώρια που μαθαίνεις κιόλας πάρα πολλά πράγματα.
Το Κλιμάκιο του Κρυονερίου επικεντρώνεται στη δασοπυρόσβεση και έχει στις τάξεις του 50 εθελοντές. Αυτοί έσωσαν τα σπίτια της Κοινότητας πριν από τρία χρόνια- το δάσος δεν σωζόταν. Από αυτούς, οι γυναίκες είναι εννέα, και από αυτές οι μάχιμες είναι πέντε, με ηλικίες από 20 έως κοντά 60 χρόνων.
Ο φόβος υπάρχει; Σας ρωτάω με το μυαλό στη μεγάλη φωτιά του 2021 που έκαψε την Πάρνηθα και μπήκε και στο Κρυονέρι.
Είναι αλήθεια πως έχεις μια αγωνία. Από την άλλη πλευρά υπάρχει και η έξαψη. Επιλέξαμε να το κάνουμε, άρα το θέλουμε, και ανυπομονούμε. Όσο για την φωτιά εκείνη, εγώ- λέει η Αλεξάνδρα– γι’ αυτό το λόγο διάλεξα να μπω στους εθελοντές του Κλιμακίου. Επειδή έζησα τη φωτιά του 2021, δίπλα μένω, κι ένιωσα πάρα πολύ ανήμπορη, πάρα πολύ μεγάλο φόβο και είπα “θα το νικήσω αυτό, δεν μπορώ να κάθομαι άλλο χωρίς να κάνω τίποτα”. Κάθε χρόνο τα ίδια έχουμε. Και από το να το βλέπω από την τηλεόραση και να τρελαίνομαι, προτιμώ να εκπαιδευτώ και να είμαι εκεί να κάνω ό,τι μπορώ. Αυτή ήταν η σκέψη μου κι έτσι ξεκίνησα.
Προσωπικά, συμπληρώνει η Αμαλία, έχω ζήσει τη φωτιά του 2007 που έκαψε το μισό Κρυονέρι. Φυσικά και η φωτιά είναι πολύ δύσκολη και φυσικά και τρομάζεις όταν βρεθείς μπροστά της. Αλλά πιο τρομακτικό είναι να μην ξέρεις το παραμικρό, να καίγεται το σπίτι σου, οι φίλοι σου, τα αγαπημένα σου μέρη, τα ζώα, και να μην έχεις την παραμικρή ιδέα πώς θα μπορούσες να βοηθήσεις, έστω και λίγο. Και για τον κίνδυνο που ρωτήσατε πιο πριν, υπάρχει δικλείδα ασφαλείας- μια που δεν έχουμε ακόμη εμπειρία, δεν θα μας σπρώξουν μπροστά, γιατί έτσι και θα δυσκολέψουμε το έργο των πιο έμπειρων και ζημιά μπορεί να κάνουμε και διακινδυνεύουμε τη ζωή μας.
Στην κουβέντα μπαίνει και η Ευαγγελία, από τις παλαιότερες μάχιμες εθελόντριες και μέλος στη θεατρική ομάδα των ΔΡΥΑΔΩΝ:
Το ’21 δεν ήμουν στο Κλιμάκιο, περνούσα όμως απ’ έξω παλιότερα με τα παιδιά μου και τους ζήλευα. Έτσι μόλις τα παιδιά μεγάλωσαν, το αποφάσισα. Πάντα πίστευα ότι επειδή ζούμε σε μια περιοχή με δάσος, κάθε σπίτι θα πρέπει να έχει και έναν εθελοντή σ’ αυτό το Κλιμάκιο. Δεν θα ξεχάσω πώς ένιωσα όταν συμμετείχα στο πρώτο μου συμβάν. Τη λύσσα που σε πιάνει όταν βλέπεις να κινδυνεύουν σπίτια και δεν σε νοιάζει τίποτα. Το μόνο που θέλεις είναι να κρατάς τη μάνικα και να κάνεις ό,τι μπορείς για να σταματήσεις την καταστροφή. Και όλο αυτό ανώνυμα, με γοητεύει αυτή η ανωνυμία, στο σπίτι που σώσαμε ούτε αυτοί με ξέρουν ούτε εγώ τους γνωρίζω.
Πώς νιώθουν όμως εννέα γυναίκες ανάμεσα σε 40 άνδρες συναδέλφους, δουλεύοντας δίπλα δίπλα; Υπάρχει διάκριση από μέρους τους;
Είναι τεράστιο λάθος κι ένας κακός μύθος, λέει η Αμαλία, ότι ο εθελοντισμός έχει φύλο. Οι συνάδελφοι βέβαια έχουν μια τάση να μας προστατέψουν, όχι όμως στη βάση διάκρισης. Αντιθέτως, βλέπω σεβασμό. Όταν δίνεις την ενέργεια, τη διάθεση και την αφοσίωση που χρειάζεται για να προσφέρεις, μετά κερδίζεις και το σεβασμό. Προσωπικά, δεν έχω νιώσει ποτέ άβολα ανάμεσα στους συναδέλφους. Και μακάρι να είχαμε και πιο πολλές γυναίκες στο Κλιμάκιο.
Σ’ αυτό συμφωνεί και η Ευαγγελία:
Η αντιμετώπισή τους ήταν από την αρχή πολύ ζεστή. Πολλές φορές είχα ενδοιασμούς πως δεν έχω τη σωματική δύναμη για να τα καταφέρω, αλλά τα παιδιά ήταν πάντα δίπλα μου για βοήθεια και στήριξη. Αυτό είναι άλλο ένα κομμάτι που σκέφτομαι. Σ’ αυτό το χώρο υπάρχουν και άνθρωποι που είναι μόνοι τους. Εδώ νιώθουν πως ανήκουν σε μια ομάδα που είναι έτοιμη να τους βοηθήσει ανά πάσα στιγμή. Στον εθελοντισμό τελικά παίρνεις περισσότερα από όσα δίνεις. Μεγαλώνει η αυτοπεποίθηση, μεγαλώνει και η αυτοεκτίμηση, δυναμώνεις στις προκλήσεις, ξεπερνάς τον εαυτό σου.
Η εκπαίδευσή τους γίνεται από τους συναδέλφους του Κλιμακίου, τον Πυροσβεστικό Σταθμό, αλλά και από το Αστεροσκοπείο Αθηνών, ειδικά για τον καιρό και πώς επηρεάζει ο αέρας τη φωτιά.
Είναι εύκολο να κρίνουμε όταν βλέπουμε κάποιο συμβάν από την τηλεόραση, έχουμε όλοι τις θεωρίες και τις απόψεις μας για το πώς έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Όταν καταλάβεις, επιστημονικά, τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί, τότε αντιλαμβάνεσαι γιατί στο Μάτι, για παράδειγμα, ο κόσμος είχε μόνο 25 λεπτά περιθώριο για να φύγει. Το ίδιο και στη Βαρυμπόμπη. Είναι συγκεκριμένος ο τρόπος που κινείται μια πυρκαγιά, όπως συγκεκριμένα είναι και τα είδη της. Αυτά τα μαθαίνεις με την εκπαίδευση. Οπότε, αντί να νομίζουμε πως είμαστε ειδικοί, ας σηκώσουμε τα μανίκια και ας μπούμε στη διαδικασία, γιατί μόνο κερδισμένοι βγαίνουμε, ακόμα και για απλούστερα πράγματα, όπως οι πρώτες βοήθειες ή μια φωτιά στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο.
Αμέσως μετά τη συνομιλία μας, η Αμαλία και η Αλεξάνδρα Νικολακοπούλου, η Ευαγγελία Σταύρου και η Ελίνα Κοψαύτη ξεκίνησαν να ετοιμάζονται για την άσκηση που θα ακολουθούσε για την αντιμετώπιση ενός υποθετικού συμβάντος. Η άσκηση έγινε, μάλιστα, με τη συμμετοχή και μελών του Κλιμακίου Πολιτικής Προστασίας από το Μήλεσι του Ωρωπού.
Το σενάριο είχε ως εξής:
Αύγουστος μήνας, με 40 βαθμούς θερμοκρασία, και νοτιοανατολικό άνεμο έντασης 7-8 μποφόρ, και ξεσπάει φωτιά σε σημεία με σπίτια, αυτοκίνητα και χορτολιβαδική έκταση.
Το σενάριο εξηγήθηκε λεπτομερώς- πώς θα χωριστούν οι βάρδιες στα οχήματα, ποιος θα μείνει πίσω στο Κλιμάκιο, ποιος θα συντονίζει, με ποιο κωδικό όνομα, σε ποιον θα δίνονται οι αναφορές- και εν συνεχεία τα οχήματα ξεκίνησαν, βράδυ πια, για τα τέσσερα προεπιλεγμένα σημεία στο Κρυονέρι.
Το συμβάν, που παρακολούθησε η Οδός Διονύσου, ήταν υποθετικό- αλλά όταν άκουσα στον ασύρματο τη φωνή του εθελοντή να ζητάει με αγωνία “Νερό! Νερό! Θέλω νερό!” ορκίζομαι πως για μια στιγμή πίστεψα πως είχε γίνει πραγματικό.
*Η Οδός Διονύσου ευχαριστεί τόσο τις τέσσερις εθελόντριες για το χρόνο τους, όσο και τον Πρόεδρο του Κλιμακίου Θ. Ντούλα, αλλά και όλους τους εθελοντές, που μας έδωσαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την αντιπυρική άσκηση. Τους ευχόμαστε καλό και- προ πάντων- ήρεμο καλοκαίρι.
