*Γράφει ο Δρ Στ. Μιχιώτης, τέως Γενικός Γραμματέας Δήμου Διονύσου
Τι κάνει ο μέσος πολίτης εάν πρέπει να υπογράψει μια υπεύθυνη δήλωση ότι δεν οφείλει; Αν και συνήθως γνωρίζει καλά πού και πόσα οφείλει, ελέγχει ξανά, μη και του έχει ξεφύγει κάτι. Κι αν είναι ΟΚ, υπογράφει. Αλλιώς, είτε ρυθμίζει το χρέος του και υπογράφει ή δεν υπογράφει καθόλου.
Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, κάποιοι αιρετοί σκέφτονται και πράττουν εντελώς διαφορετικά. Αναφέρομαι στον συντάκτη της χτεσινής ανακοίνωσης συμπαράστασης στους «έκπτωτους» και στους 22 συμβούλους της διοίκησης που την υπέγραψαν, αλλά και σε όσους από την αντιπολίτευση έσπευσαν να τους δώσουν μικροπολιτική στήριξη και, παρ’ ολίγο, να υπογράψουν κι αυτοί την ανακοίνωση.
Ποια είναι η βασική επιχειρηματολογία των 22; «Δεν ξέραμε ότι χρωστούσαμε, δεν μας το είπε κανείς, αν και όφειλε, όλα είναι μια μεθόδευση της δημάρχου για να ξεφορτωθεί τις διαφωνίες μας σε όσα κάνει». Με δυο λόγια, πρόκειται (εκτός του τελευταίου) για τα συνήθη «δικηγορίστικα» επιχειρήματα που λέγονται σε τέτοιες περιπτώσεις και που σπανίως εισακούγονται.
Γι’ αυτό και δεν συμμερίζομαι τη βεβαιότητα των 22 ότι στο τέλος οι έκπτωτοι θα επανέλθουν. Και γιατί άλλωστε; Επειδή θεώρησαν τον εαυτό τους προνομιούχο σε σχέση με τον μέσο πολίτη ως προς την τήρηση του νόμου;
(Μοναδική εξαίρεση στις «δικαιολογίες» ο Γ. Κομνηνάκης, που ανέλαβε δημόσια την ευθύνη του, κάνοντας ταυτόχρονα και τον απολογισμό του έργου του.)
Πέρα όμως από τα παραπάνω, υπάρχουν και δύο ακόμα σημεία, που – αν και κρίσιμα – «διαφεύγουν» από τον συντάκτη και τους υπογράφοντες και αξίζει να αναφερθούν.
1) Στην ανακοίνωση δεν υπάρχει καμία αναφορά στην αναληθή «υπεύθυνη» δήλωση που κάποιοι υπέγραψαν πριν τις εκλογές. Αυτή όμως η ευκολία υπογραφής, σε συνδυασμό με την αποσιώπηση της πράξης και την μη ανάληψη της ευθύνης γι’ αυτήν, είναι ενδεικτικά σημάδια της «αξιοπιστίας» των εν λόγω αιρετών στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, είτε σαν απλοί σύμβουλοι είτε ως κατέχοντες «ανευθυνο-υπεύθυνες» θέσεις.
2) Αν όντως ουδείς εξ αυτών γνώριζε – είτε πριν τις εκλογές ή μετά – ότι χρωστούσε, πώς εξηγείται ότι δύο πρωτοκλασάτοι «συμπαραστάτες» έσπευσαν να ρυθμίσουν τα δικά τους χρέη (πριν τις 31/12/23) και να τα πληρώσουν (μετά τις 2/1/24), χωρίς να το πουν στους άλλους; Μήπως γιατί οι πρωθύστεροι αριθμοί πρωτοκόλλου (π.χ για τις αιτήσεις ρύθμισης) δεν εξασφαλίζονται εύκολα και άρα δεν μοιράζονται με πολλούς;
Η ανακοίνωση όμως περιλαμβάνει και μία είδηση- «βόμβα»: τη χρήση του «εμπιστευτικού πρωτοκόλλου» από τη δήμαρχο, το οποίο χειρίζεται η ίδια. Καλείται λοιπόν η δήμαρχος να εξηγήσει δημόσια γιατί επέλεξε το εμπιστευτικό πρωτόκολλο αντί του γενικού και μάλιστα για ένα θέμα που άπτεται της νομιμότητας και απαιτεί διαφάνεια. Έτσι, ίσως μας πείσει ότι οι ενέργειές της αποσκοπούσαν στην τήρηση της νομιμότητας και όχι στην εκκαθάριση των διαφωνούντων.
Και με την ευκαιρία, είναι πλέον απαραίτητο η δήμαρχος να ανακοινώσει επίσημα ποιοι από τους δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους χρωστούν σήμερα ή οι ρυθμίσεις τους έχουν «πέσει». Αλλιώς, η όλη υπόθεση θα είναι τουλάχιστον υποκριτική, καθώς οι μεν σύμβουλοι έπρεπε να είναι ενήμεροι μία μόνο συγκεκριμένη μέρα, ενώ οι απλοί δημότες διαρκώς. Ίσως, βέβαια κάποιοι πιστεύουν ότι είναι σημαντικότεροι από τον μέσο πολίτη και υπεράνω του νόμου.
Είναι φανερό ότι η υπόθεση αυτή δεν τελειώνει εδώ. Αντιθέτως, όπως όλα δείχνουν, η μεγάλη κλωτσοπατινάδα τώρα ξεκινά. Η σύγκρουση, για την οποία είχα προειδοποιήσει στις αρχές του χρόνου, μπαίνει στην πιο σκληρή της φάση και τα δύσκολα είναι μπροστά μας, μια που οι γέφυρες έχουν κοπεί. Πρόκειται για μια σύγκρουση πολιτικής επιβίωσης, ανάμεσα στη σημερινή δήμαρχο και τον προ-προηγούμενο, που το 2023 της έδωσε το «δαχτυλίδι». Kαι σήμερα διεκδικεί να πάρει πίσω την εξουσία, που θεωρεί ότι της χάρισε.
Σκέφτομαι ότι το μόνο ελπιδοφόρο σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις, είναι η κλασική φράση του Μάο Τσε Τουνγκ: «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Δηλαδή, μέσα από την κατάρρευση της παλιάς τάξης πραγμάτων και των φθαρμένων πρωταγωνιστών της, κάτι καινούριο μπορεί να γεννηθεί. Αρκεί εμείς, οι δημότες, να ξανασκεφτούμε τις επιλογές μας.
Στέφανος Μιχιώτης
Παρασκευή, 13 Σεπτεμβρίου 2024
