Τα χρόνια περνούν, διανύουμε την περίοδο ευχών και εκδηλώσεων, οι πίτες προσπαθούν να… γλυκάνουν τις πίκρες και τις απογοητεύσεις. Επιδιώκουν να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον των πολιτών, να συσπειρώσουν τα μέλη, τους φίλους, τους δυσαρεστημένους ή και τους αδιάφορους που έχασαν την ελπίδα, τις προσδοκίες τους για ένα καλύτερο Δήμο.
Δυστυχώς, ο τόπος ταλανίζεται μεταξύ των ίδιων πρακτικών, των ίδιων τακτικισμών, των ίδιων νοοτροπιών, «να τα έχουμε καλά με τους δικούς μας». Κατηγορώντας τους άλλους…
Μιλάμε για χρηματοδοτήσεις και προγράμματα χωρίς ουσιαστικά έργα, στόχους και οράματα. Κι όλα αυτά, προκειμένου να εντυπωσιάσουμε, να επηρεάσουμε και εν τέλει να παραπλανήσουμε τους συμπολίτες μας. Έτσι, καλλιεργούμε την διχόνοια και συντηρούμε το διαίρει και βασίλευε.
Όταν το σύστημα σε αναγκάζει να επιλέξεις μεταξύ δύο «κακών» ή απέχεις ή παίρνεις θέση, οπότε μοιραία κατηγορείσαι ως συνεργός ή «δεκανίκι». Η πόλωση (και ο διπολισμός) είναι διαχρονική κατάσταση που, φυσικά, εξυπηρετεί τις κάθε είδους… στοχεύσεις. Δεν είναι άνευ λόγου η μεταπήδηση προσώπων από «άρμα σε άρμα», πάντα επιλέγεται αυτό που είναι το επικρατέστερο να καταλάβει το κάστρο (Δήμο)!
Στο Δημοτικό Συμβούλιο που θα έπρεπε να λειτουργεί ως θεσμός, ως όργανο εποικοδομητικών συζητήσεων και λήψης αποφάσεων για την πρόοδο του τόπου, στήνονται χαμηλού επιπέδου «παραστάσεις». Ακούμε και βλέπουμε πολλά, ανήκουστα ή και παραπλανητικά. «Δεν ψηφίζουμε το προϋπολογισμό παρότι είναι ακριβώς ίδιος με τον δικό μας…», «Τι αντιδράτε για τα χρηματοδοτούμενα έργα; Τους ίδιους συμβούλους έχουμε…».
Αυτό είναι που λέμε «ο Δήμος έχει συνέχεια», δηλαδή με τους ίδιους συμβούλους, τα ίδια στελέχη, τους ίδιους εργολάβους το ίδιο σύστημα διαγωνισμών και αναθέσεων.
Εμείς στην παράταξη ΕΥΠΟΛΙΣ δεν παραπλανήσαμε, δεν εξαπατήσαμε, δεν υποκύψαμε στις «επιταγές» του συστήματος. Δεν εξαγοραστήκαμε και δεν οφείλουμε να πληρώσουμε το κόστος της αλαζονείας των χρήσιμων άχρηστων του συστήματος. Είμαστε παρόντες, δεν θελήσαμε ούτε θέλουμε τους συμπολίτες μας θεατές ή ακόμη χειρότερα πολιτικούς κομπάρσους σε ένα θίασο αποτυχίας. Και ό,τι πιο παράλογο, -τόσα χρόνια-οι ίδιοι σκηνοθέτες επαναλαμβάνουν την ίδια αποτυχία με την ίδια φτηνή «παραγωγή».
Εύχομαι και προσδοκώ κάποια στιγμή το 50% που απέχει να ενεργοποιηθεί, να κινητοποιηθεί, να διεκδικήσει, μήπως δούμε επιτέλους τον τόπο μας αλλιώς.
Κωστής Δ. Κουριδάκης
Επικεφαλής ΕΥΠΟΛΙΣ
