Αφηγείται ο Στέφανος Μιχιώτης
Ο Νασρεντίν και το φως
Ο Νασρεντίν είχε χάσει το κλειδί του σπιτιού του. Πήγε κάτω από μια κολόνα που έφεγγε το φως κι έψαχνε μέσα στη νύχτα, κάνοντας μεγάλη φασαρία. Μαζεύτηκε κόσμος κι όλοι ήθελαν να τον βοηθήσουν. Άρχισαν να ψάχνουν κι αυτοί μαζί του.
– Πες μου Χότζα, τον ρώτησε στο τέλος κάποιος, είσαι σίγουρος πως έχασες το κλειδί εδώ, σ’ αυτό το μέρος;
– Όχι, απάντησε ο Νασρεντίν, αλλά μόνο εδώ έχει φως και θέλω πάντα να βλέπω τι κάνω.
Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ψάχνουμε τη γνώση, την ευτυχία και την αλήθεια όχι εκεί που βρίσκονται, αλλά εκεί που κάποτε συνηθίσαμε να το κάνουμε. Και παρά το γεγονός ότι δεν βρίσκουμε τίποτα, συνεχίζουμε εξαιτίας μιας ψευδαίσθησης ασφάλειας, που καθετί οικείο μάς παρέχει. Περνάμε έτσι τη ζωή μας στα χαμένα. Κι όταν κάποιος μάς δείξει το λάθος μας, το πιθανότερο είναι να μην τον ακούσουμε ή και να τον αποπάρουμε.
Όπως ακριβώς έλεγε και ο Ηράκλειτος: “Οι ανόητοι, αν και ακούν, είναι σαν τους κουφούς : και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος. Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο.”