Αφηγείται ο Στέφανος Μιχιώτης
Αδειάζοντας το μυαλό
Ένας καθηγητής δυτικού πανεπιστήμιου πήγε κάποτε στο Θιβέτ, θέλοντας να μάθει τα μυστικά τον μοναχών. Όταν τελικά έφτασε και συνάντησε τον Μέγα Δάσκαλο, του είπε για τον λόγο που ήρθε. Εκείνος του πρότεινε να πιουν ένα τσάι κι όταν το τσάι έγινε, ο δάσκαλος άρχισε να γεμίζει το ποτήρι τού καθηγητή και συνέχισε ακόμα κι όταν το ποτήρι ξεχείλισε. Τότε, ο καθηγητής του είπε “φτάνει, δεν βλέπεις πως ξεχείλισε;” Κι ο Μέγας Δάσκαλος του απάντησε: “Είσαι σαν το ποτήρι με το τσάι. Πώς θέλεις να σου μάθω τα μυστικά μας, όταν έρχεσαι ήδη γεμάτος από τον δικό σας κόσμο;” Ο καθηγητής έφυγε χωρίς να πει τίποτα.
Είναι πολύ δύσκολο να απαλλαγούμε από τις αντιλήψεις μας και όλα όσα θεωρούμε αυτονόητα στο δικό μας πλαίσιο. Είναι πολύ δύσκολο ν’ αδειάσουμε το μυαλό μας για να υποδεχθούμε κάτι πραγματικά καινούριο. Αυτά που καταλαβαίνουμε στηρίζονται σε όσα ήδη ξέρουμε, που με τον καιρό γίνονται στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και επηρεάζουν το πώς χαρακτηρίζουμε ανθρώπους και κολλάμε ετικέτες, αξιολογούμε καταστάσεις και βγάζουμε συμπεράσματα εκ των προτέρων. Συμπεράσματα όμως που επαληθεύουν τις πεποιθήσεις που ήδη έχουμε.
Είναι αδύνατο να μάθουμε κάτι πραγματικά καινούριο, χωρίς να κάνουμε χώρο στο μυαλό μας για εκείνο που δεν έχουμε ακόμα συναντήσει. Αν το αποκλείουμε εξαρχής, επειδή δεν το έχουμε ξαναδεί, δεν πρόκειται να το συναντήσουμε και να το δούμε ποτέ. Και όσο δεν το βλέπουμε, δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει. Φαύλος κύκλος, που σπάει πώς; Με στοχασμό και προσπάθεια ο ένας τρόπος. Ή με πόνο ο άλλος, πόνο από τα (αναπάντεχα) χαστούκια της ζωής. Διαλέγουμε κι ακολουθούμε αυτόν που προτιμάμε.