Αφηγείται ο Στέφανος Μιχιώτης
Το ποντικάκι και η παγίδα
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. «Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο;». αναρωτήθηκε. Όταν όμως οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο και είδε να προβάλλει μια ποντικοπαγίδα, έπαθε μεγάλο σοκ.
Έτρεξε λοιπόν γρήγορα στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: «Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!»
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:… «Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά εμένα μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι δεν με ενοχλεί καθόλου!»
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: «Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: «Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ και να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω».
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: «Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Αλλά και η αγελάδα του απάντησε το ίδιο: «Κοιτάξτε κύριε ποντικέ, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχετε, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα ζάρωμα στην κοιλιά μου»
Έτσι, ο ποντικός έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας. Τη νύχτα όμως ένας παράξενος θόρυβος ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Αλλά μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως η παγίδα είχε κλείσει και ένα φίδι είχε πιαστεί από την ουρά. Και φοβισμένο όπως ήταν το φίδι, δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο όμως, μετά από λίγο την έφερε στο σπίτι με ψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σούπες κι έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας 24 ώρες το 24ωρο. Και για να τους ταΐσει όλους αυτούς, ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει και το γουρούνι !
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε και πέθανε. Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος γιατί ήταν πολύ καλός άνθρωπος και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του!
Κι ο ποντικός, που έβλεπε όλο αυτό το πηγαινέλα από την τρύπα του, σκέφτηκε με θλίψη πως σε τούτο τον κόσμο όλοι είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, ίνες του ίδιου υφάσματος. Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, κινδυνεύει να σχιστεί όλο το ύφασμα…