Τη Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου στην Οικονομική Επιτροπή του Δήμου Διονύσου ένα από τα θέματα της Ημερήσιας Διάταξης είναι και αυτό της αγωγής 10 πρώην συμβασιούχων του Δήμου, που ζητούν να αναγνωρισθούν ως αορίστου χρόνου, άρα να επαναπροσληφθούν στη δουλειά τους.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι εμφανίζονται στο προσκήνιο:
1) Τον Ιούνιο του 2011, το Δικαστήριο αφού εξέτασε σχετική αίτηση των εν λόγω εργαζομένων, που απασχολούνταν στην Κοινότητα Κρυονερίου προ Καλλικράτη, εκδίδει οριστική απόφαση (1152/2011) με την οποία απορρίπτει την κύρια αγωγή τους, όπου ζητούσαν να χαρακτηρισθούν εργαζόμενοι αορίστου χρόνου.
Από την ημέρα εκείνη, οι 10 εργαζόμενοι θεωρητικά έπρεπε να έχουν σταματήσει να έχουν οιαδήποτε νόμιμη εργασιακή σχέση με το Δήμο Διονύσου.
2)Το κρίσιμο αυτό γεγονός, της απόρριψης της κύριας αγωγής, αγνοούσε, κατά δική του ενυπόγραφη δήλωση, ο νομικός σύμβουλος του Δήμου Διονύσου Γ. Βασιλείου και το πληροφορήθηκε «ενόψει ελέγχου άλλης υποθέσεως». Σημειωτέον ότι ο κ. Βασιλείου με την έναρξη λειτουργίας του Καλλικρατικού Δήμου, είχε ζητήσει να ενημερωθεί για όλες τις δικαστικές εκκρεμότητες των 7 (πρώην) Δήμων και Κοινοτήτων που συνενώθηκαν, αλλά για το συγκεκριμένο θέμα τίποτα δεν του είχε γνωστοποιηθεί.
3)Παρά την οριστική απόρριψη της κύριας αγωγής τους, που σήμαινε και απόλυσή τους, οι εν λόγω συμβασιούχοι συνέχισαν να δουλεύουν στο Δήμο και το 2011 ζήτησαν και πάλι ασφαλιστικά μέτρα, με το ίδιο αίτημα: Να μετατραπούν σε αορίστου χρόνου. Μετά από 8(!) αναβολέςκαι ματαιώσεις, τα ασφ. μέτρα τελικώς συζητήθηκαν το Σεπτέμβριο του 2012. Και απορρίφθηκαν. Στο διάστημα αυτό, για 15 δηλαδή μήνες από την απόρριψη της παλιάς κύριας αγωγής τους, συνέχιζαν να απασχολούνται και να πληρώνονται κανονικά από το Δήμο.
4)Σημειωτέον πως το Δικαστήριο κατά την εκδίκαση των ασφ. μέτρων φαίνεται να αγνοούσε παντελώς την έκβαση εκείνης της αγωγής των συμβασιούχων, και συζητούσε την υπόθεση ως νεοεισερχόμενη.
5)Ένα μήνα μετά, τον Οκτώβριο του 2012, με απόφαση Δημάρχου παύεται η διατήρηση των συμβασιούχων στις αντίστοιχες θέσεις εργασίας.
6)Ένα και παραπάνω χρόνο αργότερα, Δεκέμβριο του 2013, οι ίδιοι πρώην εργαζόμενοι επανέρχονται, με έφεση για την απορριφθείσα από το 2012 κύρια αγωγή τους, αλλά και με καινούργια αγωγή με αίτημα την αναγνώριση των συμβάσεών τους ως αορίστου χρόνου και την υποχρέωση του Δήμου να τους απασχολεί. Η έφεση έχει προσδιορισθεί να συζητηθεί το Φεβρουάριο, ενώ η αγωγή σε 15 περίπου ημέρες.
7)Για την ιστορία να σημειωθούν και τα παρακάτω: Οι «10 του Κρυονερίου» αρχικώς είχαν προσληφθεί και απασχολούνταν στην Κοινοτική Επιχείρηση Κρυονερίου. Εν συνεχεία με απόφαση Κοινοτικού Συμβουλίου μεταφέρθηκαν στην Κοινότητα. Η εν λόγω απόφαση ακυρώθηκε μετά από παρέμβαση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, ενώ για την υπόθεση είχαν ενημερωθεί όλες οι αρμόδιες προϊστάμενες Αρχές.
Η Οικονομική Επιτροπή του Δήμου την προσεχή Δευτέρα καλείται να διατυπώσει τη θέση της για το ποια στάση θα πρέπει να τηρήσει ο Δήμος στο Δικαστήριο. Το ερώτημα που φαίνεται να απασχολεί το νομικό σύμβουλο του Δήμου είναι κατά πόσον και με ποιες προϋποθέσεις είναι δυνατόν να ασκηθεί έφεση εφόσον υπάρχει εκκρεμοδικία για το ίδιο ζήτημα.
Πέρα όμως από τα νομικά ερωτήματα, τίθεται και κάποιο ακόμη- επί της ουσίας:
Ποιος επιτέλους θα δώσει πειστικές εξηγήσεις για όλα τα παραπάνω; Η επιστολή που από το Μάρτιο του 2013 έχει απευθύνει προς το Δήμαρχο, τους Αντιδημάρχους Διοικητικών Υπηρεσιών (Δ. Σακελλαρίου) και Οικονομικών (Ν. Πέππα) και το νομικό σύμβουλο, ο επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας Α. Πασιπουλαρίδης, ζητώντας τις σχετικές διευκρινίσεις, έχει μείνει αναπάντητη επί 9 μήνες!!!
Πελάτες και όμηροι
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα έχει κατηγορηθεί συχνά ως φυτώριο διαφθοράς. Χέρι χέρι με τις περιπτώσεις κακοδιαχείρισης, που έχουν φτάσει στον Εισαγγελέα, πηγαίνουν και οι λεγόμενες πελατειακές σχέσεις, που καλλιεργούν οι Δήμαρχοι με τους δημοτικούς υπαλλήλους στην πόλη τους. Από τη μια πλευρά είναι η ανάγκη- και το δικαίωμα- όλων στη δουλειά και στην επιβίωση, έστω και με σύμβαση, έστω και για 2 ή 8 μήνες.
Από την άλλη πλευρά οι Δήμαρχοι, που πατώντας πάνω σ’ αυτήν την ανάγκη- και το δικαίωμα-, υποσχόμενοι την πολυπόθητη μονιμοποίηση στους συμβασιούχους (το όνειρο του ευρύτερου δημόσιου τομέα), δημιουργούν στρατιές συμβασιούχων ομήρων και πελατών. Αυτοί οι τελευταίοι με τις οικογένειές τους αποτελούν και την καλύτερη δεξαμενή ψήφων, και μάλιστα ενόψει εκλογών.
Με λίγα λόγια, ποιος θα δαγκώσει το χέρι που τον ταΐζει; Και ποιος δεν θα παλέψει ώστε πάση θυσία να διαιωνισθεί το σύστημα, το καθεστώς, που του δίνει το δικαίωμα να ελπίζει;