Αφηγείται ο Στέφανος Μιχιώτης
Αχ πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος…
Λένε πως η συμμετοχή ενός ανθρώπου στα δημοτικά δεν προκύπτει ξαφνικά και από το πουθενά. Όλο και κάποια ενασχόληση με τα κοινά θα πρέπει να έχει προηγηθεί, κάποιος σύλλογος γονέων, κάποιο πολιτιστικό ή αθλητικό σωματείο. Κάποια «θέση ευθύνης» τέλος πάντων, όπου το πρόσωπο μυείται στην όλη διαδικασία.
Ο χαρακτήρας (και) αυτής της μύησης είναι διπλός. Από τη μια πλευρά μαθαίνει και από την άλλη πλευρά δοκιμάζεται. Μυείται στο πώς έχουν και γίνονται τα πράγματα και δοκιμάζεται στο πώς ασκεί την εξουσία που πηγάζει από τη θέση που ανέλαβε.
Εδώ ακριβώς κρύβεται μια σοβαρή δυσκολία, που οι ενδιαφερόμενοι σπανίως κατανοούν και σπανιότερα ξεπερνούν. Κι έτσι γίνονται (κι αυτοί) ένα με τον «σωρό», που είχαν ονειρευτεί να αλλάξουν. Γιατί συνήθως τα πράγματα δεν γίνονται με τον σωστό τρόπο, αλλά με τον παλιό, ίδιο όπως και πριν, που εξυπηρετούσε άλλες καταστάσεις και άλλες ανάγκες, αλλά όχι τις παρούσες.
Και τότε αναδύεται Η πρόκληση: θα ακολουθήσει ο ενδιαφερόμενος το δύσβατο μονοπάτι της χρηστής διοίκησης ή θα προστεθεί (διά των πράξεών του) στον ατέλειωτο κατήφορο του «θα ’θελα αλλά δεν μπορώ»; Θα συγκρουσθεί με νοοτροπίες και πρακτικές (ακόμα και φίλων) ή θα χαϊδέψει αυτιά; Θα «ξελασπώσει» ή όχι τους φίλους, τους κουμπάρους, τους ξάδελφους κ.λπ. φιμώνοντας τους διαμαρτυρόμενους με την (πρόσκαιρη) ισχύ του; Κι αν δεν τα καταφέρει σ’ αυτή τη δοκιμασία, θα παραιτηθεί ή θα γαντζωθεί (πιο σφιχτά) από την ψευδαίσθηση της εξουσίας;
Ας πάρουμε την περίπτωση ενός προσώπου που είναι πρόεδρος μιας δημοτικής επιτροπής. Και που στα πλαίσια των εργασιών της, έχει αναπτύξει σχέσεις συνεργασίας και φιλίας με κάποια άλλα μέλη. Αλλά κάποια στιγμή, προκύπτουν ενδείξεις και καταγγελίες τρίτων για τη στάση και τη δράση ενός εκ των φίλων. Αυτός για να αμυνθεί, αποφασίζει «αντεπίθεση» κι έτσι ο «πόλεμος» έρχεται προ των θυρών της επιτροπής.
Πώς πράττει τότε ο πρόεδρος; Δυστυχώς, η πάγια αντίληψη και πρακτική υπαγορεύει ότι «πρέπει πάντα να καλύπτεις τον δικό σου άνθρωπο», nomatterwhat… Το οποίο μεταφράζεται (για να έρθουμε και στα καθ’ ημάς) ως εξής:
*Κάνει το παπί στις αναφορές και τις καταγγελίες των άλλων, αφήνοντάς τες στο συρτάρι να πιάσουν σκόνη, επικαλούμενος αστείες δικαιολογίες,
*Προσδίδει βαρύτητα στην «αντεπίθεση» του φίλου του, έστω κι αν αυτό εκθέτει ανεπανόρθωτα τις δικές του (αποδεδειγμένες) γνώσεις και την αμεροληψία του,
* Φέρνει προς συζήτηση (με άμεση προτεραιότητα) μόνο τα όσα ισχυρίζεται ο φίλος του εναντίον όσων τον κατήγγειλαν,
* Κι αν αναγκασθεί να εξετάσει και τις καταγγελίες, κανονίζει η συζήτηση να γίνει σε ώρα (διαφορετική απ’ ό, τι συνήθως) που δεν επιτρέπει στους άλλους να παρευρεθούν…