Το άλογο και το κάρο
Αφηγείται ο Στέφανος Μιχιώτης
Ένα μήνα μετά τις εκλογές, μία μία, όλες οι δημοτικές παρατάξεις αποφασίζουν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους και έχουν ξεκινήσει να οργανώνονται. Άλλες φτιάχνουν (τώρα) το καταστατικό και τον κανονισμό λειτουργίας τους, άλλες συστήνουν (τώρα) τις ομάδες εργασίας από τα μέλη και τους φίλους τους κι άλλες όλα τα παραπάνω μαζί.
Αν και κάποιοι θα έλεγαν ότι αυτά ίσως θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί, η πράξη μάλλον τους διαψεύδει. Όπως μάλιστα είχε προβλέψει ένας εκ των υποψηφίων, οι εκλογές αυτές δεν κερδήθηκαν με δημόσιους διαλόγους και εσωτερικούς κανονισμούς, αλλά με πρωτοβουλία, δράση και φυσικά με τους «πατροπαράδοτους» τρόπους.
Αν και δεν χαίρομαι γι’ αυτό, οφείλω να παραδεχτώ ότι τα πράγματα τον δικαίωσαν. Το λέω έχοντας υπόψη την πορεία μιας άλλης κίνησης, του «Διόνυσου Αύριο», που παρότι όλα αυτά είχαν γίνει εξ αρχής, τελικά δεν κατέβηκε στις εκλογές. Για μια σειρά λόγους, τα μέλη της επέλεξαν (κατά πλειοψηφία) την αυτοδιάλυση.
Και παρ’ όλο που οι επεξεργασίες του «Διόνυσου Αύριο» έχουν ήδη μπολιάσει σε πολλά σημεία τις άλλες παρατάξεις – τι ειρωνεία! – παραμένει ένα αναπάντητο ερώτημα, μια σοβαρή υποψία.
Μήπως τελικά δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να βάλουμε το άλογο μπροστά από το κάρο ή απλώς δεν ξέρουμε το πώς;