Αυτή τη φορά οριστικά. Γιατί πας εκεί που γυρισμός δεν υπάρχει. Τόσο άντεξε το καντηλάκι σου- αλλά και τι καπνό έβγαλε…
Εδώ μόνο για τις δικές μου αναμνήσεις θα γράψω. Και θ’αφήσω άλλους να πουν για τα 16 χρόνια σου στο τιμόνι της Κοινότητας, για τα άλλα τέσσερα στην αντιπολίτευση του μικρού Δήμου και για τα ακόμη τέσσερα στο μεγάλο Δήμο Διονύσου, και για τη δράση σου στους μηχανικούς, και για την οικογένειά σου.
Αρχίζω:
Όταν μιλούσες στα Συμβούλια, καρφίτσα να έπεφτε την άκουγες. Γιατί όλοι πρόσεχαν τι θα πεις. Γιατί αυτά που έλεγες- ποτέ γραμμένα, πάντα από στήθους- είχαν ζουμί κι ουσία, αρχή και τέλος, αίτιο και αποτέλεσμα. Και δεν ήταν μόνο η εμπειρία σου από την πολύχρονη δράση σου στην Αυτοδιοίκηση. Ο τρόπος που σκεφτόσουν και μιλούσες κι έλεγες τις σκέψεις σου ήταν χάρισμα.
Άλλη ανάμνηση:
Ο καφές που πίναμε στη Νέα Μάκρη. Και συζητούσαμε για τα πάντα – αλλά κυρίως για τον τόπο που διοικούσες και είχες αγωνία αν και οι επόμενοι θα τον πρόσεχαν και θα τον αγαπούσαν το ίδιο με σένα. Κι ο καφές που πίναμε αργότερα στη Ροδόπολη. Και στη Σταμάτα. Και στην Άνοιξη. Και στη Δροσιά. Και στον Άγιο Στέφανο. Μας ήξεραν σχεδόν όλοι πια- να μιλάμε ασταμάτητα για το Διόνυσο. Και μερικές φορές- σπάνια- να τσακωνόμαστε. Για το Διόνυσο πάντα.
Κι άλλη ανάμνηση:
Ένας από αυτούς τους τσακωμούς, που κράτησε μήνες. Ποτέ δεν στο είπα καθαρά- και τώρα είναι αργά για να το μετανιώνω, έτσι δεν είναι;- αλλά όσο καιρό, όσους μήνες, δεν μιλούσαμε ήταν σαν να είχα χάσει ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Και τώρα; Τώρα που δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ;
Κι ακόμα μία:
Τη βραδιά που έχασες τις εκλογές, το 2006. Κάποιοι- πολλοί- είχαν αρχίσει να μιλούν ακόμη και για παραίτησή σου. Μετά από 16 χρόνια προσφοράς άλλωστε, ποιος θα σε κατηγορούσε αν αποφάσιζες ότι κουράστηκες πια; Όχι βέβαια, είχες πει. Η θέση μου είναι τώρα απέναντι, κι από κει θα υπερασπίζομαι αυτά που πιστεύω γα την πόλη. Αυτό το θυμήθηκα πριν από λίγους μήνες, όταν επέστρεψες στα Συμβούλια μετά την εγχείρηση, αδύναμος αλλά με το μυαλό πάντα αστραφτερό. Με την πρώτη ευκαιρία πήρες το λόγο. Και ήταν η φωνή σου δυνατή όπως πάντα, και ξεδίπλωσες τη σκέψη σου με την ίδια ζωντάνια. Όπως πάντα. Είδες; μου είπες την άλλη μέρα στο τηλέφωνο. Είμαι ακόμα μάχιμος. Ζωντανεύω εκεί μέσα βρε παιδί μου.
Πρόεδρε, Πρόεδρέ μου, αυτός ο τρομερός μήνας Αύγουστος που δεν λέει να τελειώσει πήρε κι εσένα μαζί του. Καλό σου ταξίδι όπου κι αν πηγαίνεις αγαπημένε φίλε και δάσκαλε. Και σε μένα η μνήμη σου θα είναι παντοτινή.
Μ.Χ.