Ανάμεσα στα αιτήματα της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (σ.σ. που παραμένει στα καθήκοντά της μέχρι να εκλεγεί νέο Διοκητικό Συμβούλιο) προς το Δήμο για εργασίες συντήρησης και επισκευών στα σχολικά κτήρια, λίγες ημέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, περιλαμβάνεται και αυτό της αποκατάστασης των γκράφιτι στους τοίχους του 2ου Δημοτικού και 2ου Νηπιαγωγείου Διονύσου. Παράλληλα, με συνεχείς αναρτήσεις της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ίδια Επιτροπή ανακοινώνει πως έχει ζητήσει ή έχει ήδη προβεί στην αποκατάσταση των εξωτερικών χώρων σε πολλά ακόμη σχολεία της πόλης.
Χρόνια τώρα, τέτοια εποχή ή και κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους, υπάρχει πάγιο αίτημα να καθαριστούν οι τοίχοι των συγκεκριμένων- και όχι μόνο- σχολείων. Είναι προφανές πως κάποιος- κάποιοι μόλις βλέπουν φρεσκοβαμμένους τοίχους, πιάνουν πινέλο ή μαρκαδόρο και εκτονώνουν τις όποιες ανησυχίες τους.
Το πρόβλημα δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Δήμου Διονύσου. Το αντιμετώπιζε επί σειρά δεκαετιών και το Μαρούσι. Εκεί, λοιπόν, ο διεθνούς αναγνώρισης, λάτρης της Ελλάδας και κάτοικος Αμαρουσίου, γερμανός ζωγράφος Χέρμαν Μπλάουτ είχε την εξής ιδέα- και την πρότεινε στον τότε Δήμαρχο Π. Τζανίκο που αμέσως την υιοθέτησε: Κάλεσε ο Μπλάουτ τα παιδιά του 6ου Γυμνασίου Αμαρουσίου και υπό την καθοδήγησή του στόλισαν με ζωγραφικές δημιουργίες- και γκραφίτι- όλους τους τοίχους του σχολικού κτηρίου.
Και από τότε οι τοίχοι αυτοί έμειναν άθικτοι από… έξωθεν παρεμβάσεις, μια που και τα ίδια τα παιδιά φύλαγαν το σχολείο- και τη δουλειά- τους ως κόρην οφθαλμού, αλλά και οι επίδοξοι (εξωσχολικοί) καλλιτέχνες δεν έβρισκαν χώρο δημιουργίας.
Η παραπάνω πρόταση εξοικονόμησε στο Δήμο χρήματα από τη σχετική εργολαβία, έβαλε στο παιχνίδι της αυτοδιαχείρισης του χώρου τους τους μαθητές και έδωσε το δικό του χρώμα σ’ ένα κτήριο που- για να θυμηθούμε τον ποιητή Νίκο Καββαδία– παντού σ’ όλο τον κόσμο μοιάζει με φυλακή.
Αυτά στο Μαρούσι της δεκαετίας του ’90. Θα μπορούσε άραγε να γίνει κάτι ανάλογο σήμερα στο Δήμο Διονύσου;