Σε λίγες ημέρες κλείνουν 6 μήνες από τότε που “έφυγε” ο Σακελλάριος Σωτηρίου στις 9 Αυγούστου 2014. Το κενό που άφησε πίσω του το βιώνουν όλοι όσοι τον γνώρισαν και μοιράστηκαν μαζί του γνώση, εμπειρία, φιλία. Ανάμεσά τους ο Α. Σαρρής, συντοπίτης, συνάδελφος στα αυτοδιοικητικά έδρανα του Διονύσου, φίλος:
Η απουσία μου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από την Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι για επαγγελματικούς λόγους, ήταν η αιτία που δεν ήμουν παρών όταν ο καλός φίλος και έντιμος συνεργάτης στα κοινά του τόπου μας ΣΑΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ μας άφησε για το μεγάλο του ταξίδι. Νοιώθω την ανάγκη και οφείλω να πω δύο λόγια γι’ αυτόν γιατί η τοπική Αυτοδιοίκηση πιστεύω ότι έγινε φτωχότερη με το χαμό του.
Ήταν ένας Κοινοτικός Άρχοντας με όλη τη σημασία του λόγου. Δουλέψαμε μαζί τη δεκαετία του 1990. Από τη θέση του Προέδρου της Κοινότητας ο Σάκης και από τη θέση του επικεφαλής της αντιπολίτευσης εγώ. Οι πολιτικές μας πεποιθήσεις διαφορετικές. Παρόλα αυτά δεν θα ξεχάσω ότι στη μακρά κοινή μας πορεία στην Κοινότητα του Διονύσου οι περισσότερες αποφάσεις που πήραμε ήταν ομόφωνες και τούτο γιατί ο Σάκης ποτέ δεν έβαλε την πολιτική-κομματική του ιδεολογία μέσα στην επίλυση των προβλημάτων του τόπου μας. Είχε πάντα πρώτη επιλογή το κοινωνικό συμφέρον και εκτιμούσε πολύ και εκείνος ότι ο γράφων ποτέ δεν επιχείρησε αντιπολιτευτικό λόγο μόνο και μόνο για να του κάνει αντιπολίτευση.
Πολλές φορές και οι δυο μας επιλέξαμε ως τρόπο λειτουργίας μας τις αμοιβαίες μικροϋποχωρήσεις προκειμένου το Συμβούλιο της Κοινότητας Διονύσου να μην φαίνεται ότι διαφωνεί αφού η ομοφωνία λειτουργούσε θετικά και πάντα καλύτερα για το κοινωνικό σύνολο.
Χωρίς κανένα ηγεμονισμό ο Σάκης πολλές φορές συζήταγε μαζί μου για να βρούμε από κοινού τον καλύτερο τρόπο επίλυσης των προβλημάτων που μας απασχολούσαν (δάσος-χώρος Εθνικής -σχέδιο πόλης- Οργανισμός Αθήνας κ.λπ.) και πάμπολλες φορές τρέξαμε οι δυο μας γι’αυτά.
Ο Σάκης επιπρόσθετα ήταν πολύ καλός γνώστης των θεμάτων της αυτοδιοίκησης, κουβαλούσε γνώση και εμπειρία και η τεχνοκρατική του αντίληψη σε συνδυασμό με τον έντιμο χαρακτήρα του συμπλήρωνε ιδανικά κάθε πρόταση, την οποία επέλεγε για την επίλυσή τους.
Χωρίς την έπαρση του ισχυρού, χωρίς να έχει τη σκέψη του σε αριθμούς και πλειοψηφίες, πάντα σεβόταν τις απόψεις των άλλων αλλά σαν έξυπνος άνθρωπος ήξερε να διαλέγει και να υιοθετεί τις καλύτερες από αυτές. Δεν σκεφτόταν μικρόψυχα, μικροκομματικά και μίζερα. Στο διάστημα μιας ολόκληρης σχεδόν δεκαετίας κοινής αυτοδιοικητικής πορείας πάντα από τη θέση της συμπολίτευσης εκείνος και πάντα από την αντιπολίτευση εγώ, μία και μόνο φορά χρειάσθηκε να διαφωνήσω μαζί του δημόσια. Ήταν τότε που ο υπουργός συντονισμού κ. Παλαιοκρασάς εφεύρε και εφάρμοσε τα κτηματικά ομόλογα που είχαν σαν συνέπεια να οικοπεδοποιηθεί η έκταση του στρατοπέδου Ντούνη και να χαρισθεί στην Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου και όχι στην Κοινότητα Διονύσου. Η διαφωνία μας υπήρξε έντονη και δυναμική αλλά ακόμη και τότε η αντιπαράθεσή μας έγινε μέσα στα πλαίσια μιας πολιτισμένης συνδικαλιστικής αυτοδιοικητικής δεοντολογίας.
Όπως και νάχει όμως, είναι γεγονός ότι ο Σάκης έγραψε και αυτός τη δική του ιστορία στον μικρόκοσμο του τόπου μας. Για την ιστορία του αυτή, αλλά και για την ευγένειά του, την ειλικρίνεια και την εντιμότητά του, είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος τον θυμάται και θα τον θυμάται για πάντα.
Σάκη θα σε θυμάμαι και εγώ, όχι μόνον γιατί ήσουν ένας καλός φίλος και συνεργάτης, αλλά κυρίως γιατί ήσουν ένας χρήσιμος άνθρωπος για τον τόπο μας.