Μια ανακοίνωση για τη σημερινή επέτειο δεν είναι εύκολη. Ο καπνός απ’ τις Βρυξέλλες μυρίζει ως τη Μεσόγειο και οι λάσπες της Ειδομένης καταπνίγουν την Ευρώπη.
Η λέξη «απειλή» και τα όσα αυτή επιφέρει, όπως η ανησυχία, η απογοήτευση, ο θυμός, η θλίψη, αλλά κυρίως ο τρόμος, δομούν πλέον το συλλογικό ασυνείδητο.
Θα ήταν εύκολο εύρημα να πει κανείς πως τούτα τα συναισθήματα ήταν υπαρκτά και ισχυρά στους πρωτεργάτες του Μαρτίου του 1821. Αλλά ισχύει;
Η «απειλή» για κείνους ήταν γνωστή: Έλληνες εναντίον Τούρκων. Απλά, κατανοητά, ευθύγραμμα. Ο τρόμος είχε πρόσωπο, τα μέσα πολέμου ήταν γνωστά, τα όπλα κοινά, οι τεχνικές και οι πρακτικές βατές, σχεδόν συμφωνημένες. Όλα τούτα, βεβαίως, δεν μειώνουν ούτε στο ελάχιστο την ανδρεία των υπέροχων εκείνων ηρώων και ηρωίδων, ανωνύμων και μη, στους οποίους οφείλουμε την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους.
Σήμερα όμως;
Σήμερα τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Η απειλή είναι παντού και πουθενά. Άραγε ποιος είναι ο «εχθρός»; Οι τζιχαντιστές φονταμενταλιστές, οι Ευρωπαίοι χριστιανοί, οι Έλληνες ακραίοι, ο φόβος για το διαφορετικό, η έλλειψη οράματος, η προκατάληψη, η αμάθεια, η κακία, η αδυναμία, η δύναμη, η βλακεία;
Μια ανακοίνωση για τη σημερινή μέρα ήταν μια δύσκολη απόφαση.
Στη «Νέα Πνοή για τον Διόνυσο» καταλήξαμε σ’ ένα σύντομο μοίρασμα σκέψεων και προβληματισμών -ελπίζουμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα- κάτω από ιδιαζόντως απαιτητικές για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον Κόσμο συνθήκες.
Χρόνια Πολλά σε όλους.
