*Άρθρο του Στ. Μιχιώτη
(Ανταπόκριση στην πρόσκληση δύο κινήσεων δημοτών για βοήθεια στην προσπάθειά τους)
Η φιλοσοφία του “Καλλικράτη” και η διοικητική συνένωση των μικρών δήμων που επέφερε, ευνόησε τη δημιουργία μεγάλων και πολυσυλλεκτικών δημοτικών παρατάξεων. Σε αυτές πρωταγωνίστησαν κυρίως ενεργοί πολιτικοί, με απήχηση στις επιμέρους κοινότητες και προερχόμενοι από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα. Η λογική του ‘πάμε και θα τα βρούμε’, που κυριάρχησε τότε, δεν άφησε περιθώρια προσοχής στο έλλειμμα κοινού οράματος και ομογενούς κουλτούρας. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις το εγχείρημα για μια αποτελεσματική και χρηστή διοίκηση απέτυχε στην πράξη, ενίοτε δε παταγωδώς.
Ο “Κλεισθένης”, με την απλή αναλογική που εισάγει, φαίνεται να ευνοεί τη δημιουργία μικρών κινήσεων δημοτών, αντί των μεγάλων δημοτικών παρατάξεων. Ήδη στον Διόνυσο έχουν κάνει την εμφάνισή τους κάμποσες τέτοιες και οι περισσότερες έχουν στηθεί στη βάση της γνωριμίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των (ολιγάριθμων) αρχικών μελών τους και προπαντός, στη βάση των κοινών αντιλήψεων και ενδιαφερόντων τους. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό.
Γιατί οι νέες κινήσεις δημοτών μοιάζουν να έχουν εξ αρχής ένα συγκεκριμένο, θεματικό κυρίως, προσανατολισμό. Έτσι, για πρώτη φορά (θα) έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα που υπάρχουν, από ανθρώπους που ενδιαφέρονται και γνωρίζουν. Αρκεί, οι νέες αυτές κινήσεις να εστιάσουν τον λόγο τους στο πεδίο της εξειδίκευσής τους, εκεί δηλαδή που θα είναι ωφέλιμες, και όχι να υποσχεθούν ότι μπορεί να κάνουν ‘τα πάντα όλα’. Με τον τρόπο αυτό, θα μπορέσουν να ξεφύγουν από τα αδιέξοδα των πολυσυλλεκτικών παρατάξεων, που ξεκινώντας από θολές θέσεις, στο τέλος ποτέ δεν κατάφερναν να κάνουν κάτι.
Επιπλέον όμως, με τον τρόπο αυτό, θα μπορέσουν να διευκολύνουν την σύγκλιση με άλλες κινήσεις και υπάρχουσες παρατάξεις, στη βάση ενός ουσιαστικού διαλόγου, δηλαδή επί συγκεκριμένων θέσεων και προτάσεων λύσεων. Ενός διαλόγου που θα διευκολύνει τη διατύπωση ενός κοινού οράματος και θα οδηγεί στη διαμόρφωση μιας απτής στρατηγικής και ενός ρεαλιστικού σχεδίου δράσης για τα επόμενα χρόνια, είτε ως (συν–)διοίκηση ή ως αντιπολίτευση.
Φυσικά, δεν είναι εφικτή ούτε απαραίτητη, η σύγκλιση όλων των ενδιαφερομένων για ένα θέμα, π.χ. για το περιβάλλον, την παιδεία ή τη λαϊκή συμμετοχή. Πάντα θα υπάρχουν οι διαφορετικοί στόχοι και τα διαφορετικά μονοπάτια. Αλλά ακριβώς, πάνω σε τέτοιες διαφορές θα δημιουργηθούν διαφορετικές πλατφόρμες, που θα εξελιχθούν σε εκλογικές συνεργασίες με σαφείς θέσεις, ανάμεσα στις οποίες θα διαλέξουν οι δημότες.
Όμως, απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας είναι αφενός η ωριμότητα και αφετέρου η ειλικρίνεια των υποψηφίων στο ακανθώδες ζήτημα του προσώπου που θα ηγηθεί του (κοινού) ψηφοδελτίου. Η ωριμότητα έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη των αιρετών ότι οι δημότες είναι και αυτοί (πια) ώριμοι για να επιλέξουν με βάση το πρόγραμμα και όχι τα πρόσωπα. Και η ειλικρίνεια έχει να κάνει με την ικανότητά τους να παραδεχτούν ποιο πρόσωπο μπορεί να διοικήσει καλύτερα (μετά τις εκλογές) και όχι ποιο μπορεί να πάρει τις εκλογές. Γιατί αυτό θα το έχει κάνει το ρεαλιστικό πρόγραμμα!
Συνοψίζοντας, οι νέες κινήσεις δημοτών, αν αποφύγουν την πεπατημένη, δηλαδή αν δεν προσπαθήσουν να γίνουν ‘μεγάλες’, έχουν πολλά να προσφέρουν στην ανανέωση της πολιτικής ζωής και της διοίκησης του τόπου. Πριν επιλέξουν τη συνεργασία στη βάση προσωπικών συμπαθειών ή αντιπαθειών, καλύτερα είναι να εστιάσουν στον τομέα που τους ενδιαφέρει και εκεί να προκαλέσουν γόνιμο δημόσιο διάλογο. Έτσι θα μπορέσουν να επιλέξουν τις συνεργασίες τους με βάση προγραμματικές συγκλίσεις και να κάνουν τη διαφορά.
Στέφανος Μιχιώτης
26/5/2018
