Γράφει ο Στ. Μιχιώτης, δημότης Διονύσου
Πρόσφατα, μια πρώην αξιωματούχος της δημοτικής αρχής, προσπάθησε να ξεμπερδέψει με την κριτική που της ασκήθηκε (από παράταξη της αντιπολίτευσης), χρησιμοποιώντας το παραμύθι με τους «νέους ανθρώπους που τολμούν». Το οποίο, εν συντομία, λέει τα εξής: “μην δούνε κάποιοι ένα νέο άνθρωπο να ασχολείται με τα κοινά, πέφτουν όλοι μαζί πάνω του για να τον κατασπαράξουν, μεγαλοποιώντας τα λάθη που είναι φυσικό να κάνει”.
Είναι μια κλασική μέθοδος, που χρησιμοποιεί κάθε παραμυθάς που σέβεται τον εαυτό του, για να πείσει τους ακροατές του, ότι οι (νέας ηλικίας) εφεδρείες ενός παλιού συστήματος δεν είναι τόσο κακές, όσο αποδείχθηκαν. Δεν είναι δηλαδή οι ίδιοι- ή και χειρότεροι- με τους πάτρωνές τους. Και πως η εντύπωση αυτή είναι πλαστή και οφείλεται στην άδικη στοχοποίηση που δέχθηκαν από τους (“κακοπροαίρετους” και “δολοπλόκους”) αντιπάλους τους.
Τρία είναι τα πράγματα που πρέπει να εξετάσει κανείς, για να καταλάβει με ασφάλεια πόσο “νέος” είναι ένας ασχολούμενος (ή υποψήφιος να ασχοληθεί) με τα κοινά. Το πρώτο είναι πόσο καινούρια πράγματα λέει και, κυρίως, κάνει στην πράξη. Το δεύτερο είναι πόσο αποφασισμένος/η είναι να αμφισβητήσει – όπου χρειάζεται – τις υπάρχουσες λογικές και πρακτικές ή πόσο πρόθυμος/η είναι να τις ακολουθήσει. Και το τρίτο, πόσο ικανός/ή είναι να δεχτεί κριτική για τα λάθη που έκανε, ώστε να μάθει από αυτά.
Δυστυχώς, πολλοί «νέοι», αγνοώντας πώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα, συνεχίζουν να τα κάνουν λάθος, γιατί έτσι τα βρήκαν. Όπως επίσης, γίνονται εν αγνοία τους(;) τα όργανα για πολιτικές εκκαθαρίσεις των αντιπάλων του αρχηγού τους. Και τέλος, δικαιολογούν με περισσή ευκολία τα σοβαρά λάθη που γίνονται, αντί να μάθουν από αυτά. Στην ίδια μοίρα βρέθηκαν πρόσφατα και κάποιοι συνδημότες μας, που υπερασπίστηκαν (με περισσή αφέλεια και “αυτοθυσία”) την ανεπάρκεια της δημοτικής αρχής απέναντι στον χιονιά.
Το κείμενο όμως αυτό απευθύνεται κυρίως στους νέους (ηλικιακά ή πολιτικά) συνδημότες μας, που σκέφτονται να κατέβουν υποψήφιοι στις εκλογές του Μαΐου. Οι οποίοι θα πρέπει να έχουν υπόψη τους ότι δεν φτάνει η επίκληση της νεότητας ή της επιθυμίας τους να αλλάξουν τα πράγματα, πολλές φορές μάλιστα γενικώς και ασαφώς. Ούτε ότι θα είναι στο απυρόβλητο, αν αποδειχθούν εφεδρεία και άλλοθι του συστήματος, που υποτίθεται ότι θα άλλαζαν. Όσοι μπαίνουν σήμερα στην πολιτική, δυστυχώς επωμίζονται την αναξιοπιστία των προηγούμενων.
Πρέπει λοιπόν να πείσουν, προεκλογικά, ότι αξίζουν να τους ψηφίσουμε. Ότι είναι και μπορούν να παραμείνουν διαφορετικοί. Πρέπει, πριν από την κρίσιμη στιγμή της ψήφου, να περιμένουν δύσκολες δημόσιες ερωτήσεις, όπου θα πρέπει να απαντήσουν με όσο το δυνατό μεγαλύτερη σαφήνεια και ειλικρίνεια.
Και προπαντός, θα πρέπει να αποδείξουν, μετεκλογικά, ότι μπορούν να συνεργαστούν με τους υπόλοιπους δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους, για το καλό του δήμου. Γιατί (σχεδόν) ανεξάρτητα από το ποιος δήμαρχος εκλεγεί, ο δήμος μας θα έχει ανάγκη από ανθρώπους σκεπτόμενους, ικανούς και ανοικτούς στο καινούριο. Και αυτοί δεν θα βρεθούν, βεβαίως, σε μία μόνο παράταξη.
