ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
15 Μαΐου 2020
Αγαπητοί Γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί
Τους τελευταίους δύο μήνες είδαμε την ζωή μας να προσαρμόζεται στις ανάγκες αντιμετώπισης της πανδημίας. Ζήσαμε σε συνθήκες απόλυτου περιορισμού, τήρησης αποστάσεων ακόμα και από δικούς μας ανθρώπους, σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.
Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση, σε πλήρη συνεργασία με τα ΜΜΕ, διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο μ’ έναν αόρατο εχθρό, την ίδια στιγμή αποφασίζει με περισσό θράσος εν μέσω αυτού του περιβόητου «πολέμου», να προωθήσει για διαβούλευση ένα νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία. Είναι φανερό ότι καμία ουσιαστική συζήτηση δεν μπορεί να γίνει σε αυτές τις συνθήκες. Τώρα η προσοχή μας είναι στραμμένη στο πώς και γιατί θα γυρίσουν τα παιδιά μας στα σχολεία, στις πανελλαδικές εξετάσεις, στην «επιστροφή» μας.
Το γεγονός λοιπόν ότι η Κυβέρνηση επιλέγει να παρουσιάσει τώρα την πρότασή της, αποδεικνύει ότι θέλει να την περάσει στα «γρήγορα» μακριά από τα μάτια της εκπαιδευτικής κοινότητας και του λαού μας συνολικά.
Ας δούμε τι προβλέπει το περίφημο πολυνομοσχέδιο σε βασικά του σημεία.
Στο Άρθρο 4 δημιουργούνται οι ομάδες μαθημάτων και αυξάνεται δραματικά ο αριθμός αυτών στα οποία θα διαγωνίζονται οι μαθητές. Εξετάσεις λοιπόν στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς. Το γεγονός αυτό εκτός από το ότι κατηγοριοποιεί τα μαθήματα χωρίς προφανή κριτήρια, μετατρέπει κατά το δεύτερο εξάμηνο το σχολείο σε ένα διαρκές εξεταστικό κέντρο, αυξάνει το άγχος των παιδιών μας χωρίς κανένα λόγο. Οδηγεί τους μαθητές στα Φροντιστήρια με τους γονείς να βάζουν για άλλη μια φορά το χέρι στην τσέπη και τελικά στην πριμοδότηση των οικονομικά ισχυρών με όξυνση των ταξικών διαφορών. Θέλουμε ένα σχολείο που ενισχύει την γενική μόρφωση και την κριτική σκέψη, θα μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, με τις εξετάσεις να είναι απλώς ένας δείκτης κατανόησης της ύλης μαζί με άλλους λιγότερο ψυχοφθόρους τρόπους όπως οι εργασίες κατά την διάρκεια της χρονιάς. Ένα σχολείο που θα αμβλύνει τις ταξικές διαφορές και θα εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες για όλους.
Στο Άρθρο 9 επανέρχεται η εφαρμογή της Τράπεζας θεμάτων. Με την εφαρμογή της και την επαναφορά των πανελλαδικών εξετάσεων από την 1η Λυκείου, από την μια μεριά δεν θα λαμβάνονται καθόλου υπόψη οι ιδιαίτερες συνθήκες και το μορφωτικό επίπεδο κάθε τάξης και από την άλλη η αφομοίωση της ύλης θα πιστοποιείται με συνεχείς εξετάσεις χωρίς κανένα λόγο. Περισσότερο άγχος για τα παιδιά μας, περισσότερα Φροντιστήρια. Θέλουμε ένα σχολείο που δεν θα συμπιέζεται ο δημιουργικός ελεύθερος χρόνος, που θα είναι κοντά στον κάθε μαθητή χωριστά και τις ιδιαίτερες ανάγκες του. Που η κατάκτηση της γνώσης θα πιστοποιείται ομαλά κατά την διάρκεια της χρονιάς μέσα από την ουσιαστική επικοινωνία μαθητών και Εκπαιδευτικών.
Στα Άρθρα 34,35,37 εισάγεται η αξιολόγηση των σχολικών Μονάδων και η εμπλοκή των Δήμων σε αυτά. Η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με την κάλυψη των απαραίτητων πόρων για την λειτουργία των σχολικών μονάδων και όχι με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών για την καλύτερη άσκηση του λειτουργήματός τους. Η εμπλοκή των Δήμων σε συνδυασμό με την περίφημη «αυτονομία», θα στρέψει τα σχολεία σε χορηγούς και δωρητές ώστε να καλύψουν τις λειτουργικές τους δαπάνες. Τα αποτελέσματά της όπου εφαρμόστηκε είναι τραγικά για τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών.
Το αυτόνομο σχολείο θα αποκόπτεται σταδιακά από την κρατική χρηματοδότηση και θα διαμορφώνει το πρόγραμμά του ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς. Θα εξωθείται στο κυνήγι χορηγών προκειμένου να εξασφαλιστούν έσοδα. Θα «ξεχωρίζει» ανάλογα με το αν ανήκει σε υποβαθμισμένη ή μη περιοχή, σε «πλούσιους ή φτωχούς» Δήμους. Άλλα θα κλείσουν και άλλα θα υπολειτουργούν με υποβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης ειδικά για τις φτωχές οικογένειες. Θέλουμε ένα σχολείο που θα παρέχει σε όλους τους μαθητές το ίδιο επίπεδο γνώσεων, θα μειώνει τις κοινωνικές ανισότητες εξασφαλίζοντας ίσες ευκαιρίες για όλους .¨Όπου η αξιολόγηση θα είναι μια ουσιαστική διαδικασία επιμόρφωσης όλων της μερών της «κοινότητας» Εκπαιδευτικών, Γονιών, Μαθητών με αρμονική συνεργασία όλων των μερών.
Στο Άρθρο 5 επανέρχεται ο χαρακτηρισμός της διαγωγής στα απολυτήρια. Όταν σε όλο τον κόσμο αναζητούνται τρόποι για να εξασφαλίζεται η ουσιαστική διεξαγωγή των μαθημάτων με πλήρη αποφυγή της κάθε είδους βίας και διακρίσεων, στην χώρα μας η κυβέρνηση προτείνει ένα «τιμωρητικό» σχολείο που μέσω πειθαρχικών κανόνων θα «παράγει» πειθήνιους μαθητές σήμερα και υποταγμένους εργαζόμενους αύριο. Επίσης με την προσθήκη αποβολών (όπως προβλέπεται σε άλλο άρθρο), όποια διαφωνία ή εκτός των πλαισίων δραστηριότητα θα τιμωρείται με «διαγωγή κοσμία» και θα συνοδεύει τον «ταραξία» σε όλο τον εργασιακό του βίο στιγματίζοντάς τον. Θέλουμε ένα σχολείο που θα διαπαιδαγωγεί τους μαθητές του. Οι Εσωτερικοί κανονισμοί που υπάρχουν ήδη, μπορούν να διαμορφωθούν κατάλληλα σε ένα είδος «Παιδαγωγικού Συμβολαίου» ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές που θα βασίζεται στον αλληλοσεβασμό, τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια.
Στο Άρθρο 49 προσδιορίζεται ο μέγιστος αλλά και ο ελάχιστος αριθμός των μαθητών ανά τμήμα. Θεωρείται δηλαδή ότι στον 21 αιώνα μπορούν 27 μαθητές μέσα σε μια τάξη να αφομοιώνουν την παρεχόμενη διδασκαλία και ότι ο Εκπαιδευτικός θα έχει υπερφυσικές ικανότητες. Με αυτόν τον τρόπο, στην εποχή της πανδημίας και των αποστάσεων, κρύβεται επιμελώς η κτηριακή ανεπάρκεια στις βαθμίδες καθώς και οι μηδενικοί διορισμοί της τελευταίας δεκαετίας. Επίσης με την θεσμοθέτηση ελάχιστου αριθμού, κάποια τμήματα θα συγχωνευτούν υποχρεωτικά και άλλα θα κλείσουν με αποτέλεσμα να χαθούν και άλλες οργανικές θέσεις και να αυξηθεί ακόμα περισσότερο η εργασιακή ανασφάλεια για τους εκπαιδευτικούς. Απαιτούμε την δημιουργία και κατασκευή νέων κτηριακών δομών που θα καλύψει τις ανάγκες της προσχολικής αγωγής καθώς και της Πρωτοβάθμιας – Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ο αριθμός των 15 παιδιών σε κάθε τμήμα να μην είναι ένα προσωρινό μέτρο για την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά ένα ουσιαστικό βήμα προς τα μπρος στην αναβάθμιση της Εκπαίδευσης.
Στο Άρθρο 10 εισάγονται τα Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία. Πρόκειται για τον «Δούρειο Ίππο» εισόδου της λογικής της περίφημης «αριστείας» στο ίδιο το Δημόσιο σχολείου, που λειτουργώντας ελιτίστικα θα προάγει την κατηγοριοποίηση. Τα Πρότυπα θα απευθύνονται σε μαθητές και εκπαιδευτικούς που θα έχουν τα οικονομικά μέσα για να εξασφαλίσουν τα απαιτούμενα αυξημένα προσόντα, σε ένα διαρκές κυνήγι της ατομικής λύσης και της συγκέντρωσης ιδιαίτερων προσόντων. «Οι άριστοι των αρίστων», σαν άλλοι φιλόσοφοι – βασιλείς, θα παίρνουν τη σκυτάλη στη διοίκηση της Πολιτείας του Μέλλοντος. Ονειρευόμαστε μια ενιαία, καθολική, ελεύθερη, δημόσια, δωρεάν παιδεία που θα εξυψώνει το μορφωτικό επίπεδο και την κριτική σκέψη του λαού μας, ενσωματώνοντας με τον καλύτερο τρόπο τις εξελίξεις της Επιστήμης και της Τεχνικής.
Στο Άρθρο 1 εισάγεται η έννοια «Εργαστήρια των ήπιων Δεξιοτήτων«. Με αυτά επιχειρείται με κάλυμμα την δημιουργικότητα, την ομαδικότητα και την καινοτομία, να καθιερωθεί η πολυπόθητη καταρτισιμότητα (trainability) των μαθητών, ώστε να μπορούν να αποτελέσουν στο μέλλον τους ευέλικτα «απασχολούμενους«, στην νέα αγορά εργασίας που προετοιμάζεται. Διόλου τυχαία η έννοια των δεξιοτήτων κατέχει περίοπτη θέση στις εκπαιδευτικές προτάσεις του ΟΟΣΑ κατά την περίοδο των μνημονίων, ενώ η Υπουργός σε συνεντεύξεις της δεν χάνει ευκαιρία να δίνει παραδείγματα τέτοιων δεξιοτήτων όπως είναι ο Εθελοντισμός και η Επιχειρηματικότητα! Αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη είναι ένα σχολείο με σύγχρονα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία, σχολικά εργαστήρια και εποπτικά μέσα που θα αξιοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής, για να κάνουν τα μαθήματα πιο δημιουργικά. Την θέση του «εθελοντισμού» για δωρεάν παροχή υπηρεσιών να πάρει η συμμετοχή στα κοινά ως υποχρέωση κάθε ενεργού πολίτη και τη θέση της «επιχειρηματικότητας», η ανάπτυξη των δεξιοτήτων των παιδιών μας, ως εφόδιο στην αγορά Εργασίας.
Στο Άρθρο 51 προσδιορίζεται ως μέγιστο όριο εγγραφής στα ΕΠΑΛ τα 17 έτη. Αυτό θα σημάνει ταυτόχρονα το κλείσιμο πάρα πολλών σχολείων και την απώλεια εκατοντάδων εργασιακών θέσεων. Ο εικοσάχρονος από το Περιστέρι που σύμφωνα με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, φύσει και θέσει οφείλει να γίνει ψυκτικός, καλείται τώρα για να υλοποιήσει το ταπεινό όνειρό του πληρώνοντας αδρά ιδιωτικές σχολές (το πτυχίο των οποίων πρόσφατα φρόντισε να αναγνωρίσει η κυβέρνηση). Άλλο ένα τμήμα των πιο αδύναμων της κοινωνίας που εξοβελίζεται από την «πολιτεία των αρίστων» με μόνη προοπτική να τους υπηρετεί αδιαμαρτύρητα. Θέλουμε ένα ΕΠΑΛ με όλες τις ειδικότητες και τα εργαστήρια, με ολοκληρωμένη επαγγελματική εκπαίδευση και θα χορηγεί πτυχία που θα εξασφαλίζουν επαγγελματική επάρκεια .
Στο Άρθρο 2 εισάγεται το μάθημα των Αγγλικών στα νηπιαγωγεία. Αυτό θα συμβεί σε μια ιδιαίτερα τρυφερή ηλικία όταν δεν έχει κατακτηθεί στοιχειωδώς η χρήση της μητρικής γλώσσας. Απομένει να αποσαφηνισθεί ο τρόπος με τον οποίο θα διεξάγεται αυτή η «γνωριμία» με την ξένη γλώσσα και να δημοσιοποιηθούν οι μελέτες πάνω στις οποίες στηρίχτηκε η εισαγωγή της. Αλλιώς θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι πυροδοτεί εγκληματικά πρώιμα τον αγώνα δρόμου για το αέναο κυνήγι προσόντων και κλείνει το μάτι σε ιδιωτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα σχετιζόμενα προφανώς με την παραπαιδεία (βλέπε εξωστρέφεια της εκπαίδευσης). Θέλουμε δίχρονη Υποχρεωτική προσχολική αγωγή, προσανατολισμένη στην κοινωνικοποίηση, το δημιουργικό και παιδαγωγικό παιχνίδι, την αισθητική αγωγή.
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ένα πολυνομοσχέδιο που αποτελεί τομή στη συνεχή προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 30 χρόνων με σκοπό :
ï Την διαμόρφωση ενός νέου, διασπασμένου, ευέλικτου και φτηνού εργατικού δυναμικού. Να είναι καθένας καταρτισμένος και όχι μορφωμένος, να συνοδεύεται από το portfolio των αξιολογήσεων.
ï Την δημιουργία πελατείας για την αγορά παροχής υπηρεσιών, στο αέναο κυνήγι μιας ατέλειωτης αγοράς προσόντων για την επιβίωση.
Η περίφημη εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο με σκοπό την πλήρη εφαρμογή της στη σχολική πραγματικότητα κάτι που θα σημάνει την καταβαράθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης, με περισσότερους ταξικούς φραγμούς, μεγαλύτερη εργασιακή ανασφάλεια και εντατικοποίηση για μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.
Με αυτό τον τρόπο θα επιτυγχάνεται η «αποτελεσματικότητα» και οι «καλές πρακτικές» με ποσοτικούς δείκτες που ταιριάζουν σε σχολεία – επιχειρήσεις έξω και μακριά από τον παιδαγωγικό και μορφωτικό τους σκοπό. Το σχολείο μετατρέπεται σε ένα διαρκές εργαστήριο εξετάσεων – ανταγωνισμού, που θα διδάσκει από την κούνια πώς να επιβιώνει ο καθένας μόνος του σε μια κοινωνία που δεν θα έχει θέση για όλους.
Στο παιχνίδι της μόρφωσης όπως και αργότερα σε αυτό της ζωής θα υπάρχει κόφτης. Όσοι δεν έχουν χρήματα θα εγκαταλείπουν τις αρχικές πίστες. Αντίθετα τα «άλογα κούρσας» που θα φτάνουν στη μητέρα των μαχών τις πανελλαδικές, θα εντάσσονται ως αξιόπιστο πλην αναλώσιμο είδος στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της ζούγκλας των αγορών.
Γονείς Εκπαιδευτικοί και μαθητές πολλές δεκαετίες τώρα αγωνιζόμαστε για τον Καθολικό Δημόσιο και Δωρεάν χαρακτήρα του σχολείου. Δεν σταματάμε όμως εκεί, δεν μας αρέσει η σημερινή μορφή του σχολείου, θέλουμε να το αλλάξουμε, να το αναβαθμίσουμε για να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζόμενων ανθρώπων και του λαού στον 21ο αιώνα.
Πρώτος σταθμός να αποσυρθεί το νομοσχέδιο αυτό. Οι προσπάθειες του Υπουργείου να πέσουν στο κενό, παίρνοντας από Εκπαιδευτικούς Γονείς και Μαθητές την απάντηση που πρέπει.
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΡΑ
ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΜΟΝΗ-ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
