Δεν υπάρχει κάποια ή κάποιος που δεν ταλαιπωρείται, οι συνθήκες για πολλούς είναι πρωτόγνωρες και τραγικές. Οι ευθύνες, όπως τις περισσότερες φορές, διαχέονται, διαιρούνται και εκμηδενίζονται. Ένα συγνώμη προφανώς δεν είναι αρκετό αλλά είναι και κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί από τον κάθε υπεύθυνο.
Μεγαλοστομίες, επικοινωνιακά κόλπα και τερτίπια ξεχειλίζουν το ποτήρι της αγανάκτησης του κόσμου. Τα γεγονότα και συμβάντα είναι αψευδείς μάρτυρες της γύμνιας του φαίνεσθαι και της αξίας της ουσίας, της γνώσης και της εμπειρίας. Δυστυχώς ακόμη και σε αυτήν την γενικευμένη κρίση υπάρχουν αυτοί που εξυπηρετούν ημετέρους…
Η «άσπρη μέρα» πέρασε και ήρθε η επόμενη, η γκρίζα. Η διαχείριση της κρίσης δεν φαίνεται μόνο στην κορύφωσή της, η οποία σίγουρα δεν ήταν επιτυχημένη. Το κρίσιμο και σπουδαίο είναι πώς θα μας γίνει μάθημα το πάθημα.
Η ανάγκη της συνέχειας του κρατικού μηχανισμού, ο απολογισμός, η δημιουργία πρωτοκόλλων διαχείρισης εκτάκτων αναγκών, ο συντονισμός και η συμμετοχή των φορέων και συλλογικοτήτων είναι στοιχεία που ενισχύουν την επιτυχημένη αντιμετώπιση παρομοίων κρίσεων.
Οι φιλότιμες και ανιδιοτελείς προσπάθειες, εργαζομένων, εθελοντών και κάποιων «αφανών» που συμβάλλουν στην ανακούφιση των πληγέντων είναι αξιοθαύμαστες και αξιέπαινες. Μας γεμίζουν υπερηφάνεια αλλά και υποχρέωση να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας, τον θαυμασμό μας και να πούμε τουλάχιστον ταπεινά ευχαριστώ.
Η έλλειψη οργανωτικής δομής και συντονισμού πολλών που μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν είναι τόσο ηχηρή. Δεν φτάνουν οι αξιοθαύμαστες ατομικές πρωτοβουλίες, θέλει παρότρυνση, συντονισμό και διαχείριση.
Υπάρχει και προσωπική ευθύνη; Ένα διαχρονικό ερώτημα που δύσκολα απαντιέται θετικά. Η ανοχή και η μη συμμετοχή μας είναι δυστυχώς το ναι.
Η μνήμη των δυσκολιών, των κρίσιμων καταστάσεων, οι θύμησες από την Μάνδρα, το Μάτι και τόσων άλλων τραγωδιών, ας μένει χαραγμένη στην συλλογική μνήμη και ας επηρεάζει τις ενέργειές μας ως υπεύθυνους και απαιτητικούς πολίτες.
Ο κόσμος, αγανακτεί, εξοργίζεται, κάνει υπομονή και απαιτεί…
