Σίγησε η επίγεια φωνή ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες, όλων των εποχών ενός από τους υπέρτατους Έλληνες δημιουργούς παγκοσμίου φήμης και καταξίωσης.
Η επουράνια, συμπαντική, παρουσία του θα κοσμεί το πάνθεον των σπουδαίων προσωπικοτήτων και θα συγκινεί αενάως τις επόμενες γενιές.
Ενός καλλιτέχνη που μας έδωσε φωνή να τραγουδάμε ποίηση, να ακούμε ελληνική κλασσική μουσική, να χορεύουμε, να κλαίμε, να γελάμε, να γλεντάμε, να διεκδικούμε, να υπερηφανευόμαστε και να νοιώθουμε περισσότερο Έλληνες.
Θυμήθηκα δυο γεγονότα που με είχαν συγκινήσει και με είχαν κάνει υπερήφανο ως Έλληνα, Κρητικό και Μικρασιάτη, όπως και ο αείμνηστος Μίκης.
– Στην Κρακοβία σε ένα ξενοδοχείο παλαιών ξεχασμένων εποχών βρισκόμαστε μια μοναχική παρέα Ελλήνων στην αίθουσα φαγητού. Μπαίνει ένας ηλικιωμένος τυφλός κύριος (Πολωνός) με συνοδό που κάθεται στην άλλη άκρη της αίθουσας να φάει. Κάποια στιγμή η συνοδός του έρχεται και ρωτάει αν θα μας ενοχλούσε να παίξει πιάνο ο ηλικιωμένος κύριος. Με εξέπληξε η ευγένειά της προς εμάς και ο τρόπος που του φερόταν, βοηθώντας τον να καθίσει στο πιάνο, τότε τα δάχτυλα του τυφλού μουσικού πλημμύρισαν την αίθουσα από τις μελωδίες του Μίκη και εμείς από εθνική υπερηφάνεια…
– Σε ένα εστιατόριο σε μια μικρή πόλη της Τοσκάνης, όταν ο νεαρός ευγενέστατος σερβιτόρος κατάλαβε ότι ήμασταν Έλληνες μας μίλησε Ελληνικά και μας είπε «Είμαι φιλέλληνας, σας θαυμάζω είστε τυχεροί έχετε τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Θεοδωράκη…»
Ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας αφήνεις Εθνική παρακαταθήκη, σίγουρα είναι αδύνατον να υπάρχει Έλληνας που να μην πενθεί, που να μην νιώθει υποχρεωμένος από τα πολλά σπουδαία η τα λιγότερο σπουδαία, από τα μέγιστα ή τα ταπεινά, ακόμα και από τα όποια ανθρώπινα λάθη που προσέφερες στην Ρωμιοσύνη και σε όλη την ανθρωπότητα.
