Κεραυνός εν αίθρια ήταν για τον τέως Αντιδήμαρχο, και ανεξάρτητο πλέον δημοτικό σύμβουλο, Ν. Καρυστινό η διαγραφή του από τη δημοτική ομάδα της πλειοψηφίας, και μάλιστα πριν καν ξεκινήσει η ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για τις Δημαιρεσίες την Κυριακή 16 Ιανουαρίου. Για την αλληλουχία των γεγονότων που προηγήθηκαν, για την ανάγκη συγκλίσεων και συναινέσεων μέσα “στο πιο αντιπροσωπευτικό Δημοτικό Συμβούλιο Διονύσου των τελευταίων 10 χρόνων”, που θα αφουγκραζόταν εφόσον εξελέγετο στο αξίωμα του Προέδρου, για τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε από τη θέση του Αντιδημάρχου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Κοινωνικών Υποδομών στα δυο χρόνια που την υπηρέτησε, αλλά και για τις μελλοντικές προθέσεις του μιλά σήμερα στην Οδό Διονύσου:
Οδός Διονύσου: Να ξεκινήσουμε από το διάστημα που προηγήθηκε της διαγραφής σας, την Κυριακή 16 Ιανουαρίου, και να πάμε στο σημείο μηδέν, που κατά τη γνώμη σας πυροδότησε την αλληλουχία γεγονότων που σας αφορούν.
Νίκος Καρυστινός: Στα τελευταία Δημοτικά Συμβούλια, κυρία Χαζάπη, εδώ και πάνω από ένα μήνα, υπήρξαν εντάσεις, που πολλές φορές οδήγησαν στη ματαίωση των συνεδριάσεων, με αποχωρήσεις από την πλευρά των μειοψηφιών, μια κατάσταση που γενικότερα δεν τιμούσε το όργανο και προφανώς έδειχνε προς τα έξω, στους πολίτες, μια εικόνα μάλλον απογοητευτική. Με την ευκαιρία, να επαναλάβω εδώ κάτι που έχω ήδη πει και στα Δημοτικά Συμβούλια: Αυτό που συμβαίνει είναι εξαιρετικά στενάχωρο, ιδίως από τη στιγμή που το συγκεκριμένο Δημοτικό Συμβούλιο – λόγω της απλής αναλογικής – είναι το πιο αντιπροσωπευτικό που έχει υπάρξει στα 10 χρόνια εφαρμογής του Καλλικράτη. Θεωρητικά οι 41 δημοτικοί σύμβουλοι- μέλη του, αποτυπώνουμε αντιπροσωπευτικά με τον πιο ασφαλή τρόπο τη λαϊκή βούληση, καθώς έχουμε εκλεγεί χωρίς κάποιο νόμο πλειοψηφικό που, όπως γινόταν στο παρελθόν, θα άλλαζε τις ισορροπίες υπέρ της παράταξης του Δημάρχου. Άρα έχουμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε σε ένα απολύτως αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο, για το οποίο μάλιστα ο νόμος αρχικά επεφύλασσε τον κυρίαρχο ρόλο να παράγει πολιτική μέσω συναινέσεων. Η απλή αναλογική αυτόν είχε ως στόχο: Τη συγκρότηση τέτοιων Δημοτικών Συμβουλίων, ώστε η τοπική κοινωνία μέσω διαβουλεύσεων να μπορεί να παράγει αποτέλεσμα εντός των Συμβουλίων. Εν συνεχεία βέβαια, θυμάστε πως υπήρξαν προβλήματα σε πολλούς Δήμους, ακολούθησε η νομοθεσία περί κυβερνησιμότητας και το Δημοτικό Συμβούλιο κατέληξε να μην έχει στην πράξη τις αρμοδιότητες που κανονικά όφειλε να έχει. Για να είμαστε ακριβείς, πέρα από το Νόμο 3463 (σ.σ. Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων), η υπόλοιπη νομοθεσία για την Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι περιπλεγμένη με πολλά προβλήματα- και ο Καλλικράτης και η απλή αναλογική με τον Κλεισθένη- με αποτέλεσμα να καλούμαστε οι δημοτικοί σύμβουλοι να εφαρμόζουμε μια νομοθεσία που συχνά μας υποχρεώνει να ερμηνεύουμε οι ίδιοι δυσεπίλυτα και πρωτοφανή ζητήματα.
Ο.Δ.: Τι θεωρείτε λοιπόν ότι συνέβη και το πλέον αντιπροσωπευτικό Συμβούλιο των τελευταίων χρόνων οδηγούνταν σε ρήξεις και αντιπαραθέσεις;
Ν.Κ.: Προφανώς, και είναι λογικό, οι παρατάξεις των μειοψηφιών να έχουν τη διάθεση, ενδεχομένως κατόπιν σοβαρής διαλογικής συζήτησης, να εισφέρουν σε ένα βαθμό…
Ο.Δ.: Θα έπρεπε, τουλάχιστον, μια που έχουν και αυτό το ρόλο.
Ν.Κ.: Συμφωνώ. Για αυτό και κατά καιρούς έχω εκφράσει την αιρετική άποψη, πως στα δημοτικά πράγματα δεν υπάρχουν παρατάξεις της αντιπολίτευσης, αλλά της μειοψηφίας, γιατί περιμένει ο κόσμος να ασκήσουν έργο, και όχι να περιοριστούν σε μια στείρα άρνηση. Και εμμένω στην άποψη αυτή, παρόλο που δεν γίνεται ευρύτερα αποδεκτή, γιατί αποτυπώνει τη φιλοσοφία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης- με δυο λόγια: «πρέπει να μπορείτε να συνεργάζεστε!».
Για να επανέλθω, όμως, στο ερώτημά σας, πιστεύω πως βασικός λόγος της δυσλειτουργίας του Δημοτικού μας Συμβουλίου υπήρξε ένα εσωτερικό παράπονο (ας μου επιτραπεί ο όρος) από την πλευρά των παρατάξεων της μειοψηφίας, που βλέπουν το νόμο να τις απαξιώνει στα περισσότερα συλλογικά όργανα- στις Επιτροπές, για παράδειγμα, οι αποφάσεις είναι δεδομένες μια που η διοικούσα παράταξη έχει την πλειοψηφία- και λογικά στο Δημοτικό Συμβούλιο θέλουν να έχουν ένα ρόλο. Όταν λοιπόν στο Δημοτικό Συμβούλιο τις αντιμετωπίζεις με την ίδια λογική των δεδομένων αποφάσεων – take it or leave it ή τέλος πάντων l’ etat c’est moi- και αρνείσαι τον διάλογο, είναι προφανές πως θα υπάρξουν αντιδράσεις. Και προσέξτε κι αυτό: Οι αντιδράσεις αυτές επιφέρουν δυσλειτουργία και, όπου κι αν οφείλονται, χρεώνονται τελικά σε αυτόν που φέρει την ευθύνη, που είναι πάντα η Διοίκηση.
Ο.Δ.: Στο σκηνικό αυτό, που διαμορφώθηκε το προηγούμενο διάστημα, ποια ήταν η δική σας θέση;
Ν.Κ.: Και φτάνουμε στα παραγωγικά αίτια της δικής μου βούλησης να ζητήσω την ψήφο των συναδέλφων μου, για να εκλεγώ Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου. Προκειμένου λοιπόν να μπορέσει το συλλογικό όργανο να λειτουργήσει σωστά, θα πρέπει αυτούς τους ανθρώπους που θεωρητικά τους έχεις απέναντι, να τους ακούσεις και να πετύχεις συναινέσεις. Με αυτή τη λογική λοιπόν πήγα στο Δήμαρχο, τον επικεφαλής της παράταξης στην οποία ανήκα, και τον ενημέρωσα ότι σκοπεύω να θέσω υποψηφιότητα για το αξίωμα του Προέδρου και από κει και πέρα θα ήθελα αυτή η υποψηφιότητα να λάβει ψήφο, όχι μόνο από τη δική μας παράταξη αλλά από το σύνολο του Σώματος, και τους 41 δημοτικούς συμβούλους. Για μένα το θέμα ήταν και συμβολικό. Γιατί με μια τέτοια κίνηση δίνεις στον άλλο να καταλάβει πως τον υπολογίζεις και δεν του επιβάλλεις κάποιον υποψήφιο, παρά θέτεις την όποια υποψηφιότητα στην κρίση όλου του Σώματος.
Ο.Δ.: Άρα εσείς θέλατε να ακολουθηθεί κατά γράμμα η υπουργική εγκύκλιος που προβλέπει τις φάσεις στην εκλογή του Προέδρου.
Ν.Κ.: Ακριβώς, γιατί η τήρηση αυτή θα αναδείκνυε δημοκρατικά αντανακλαστικά της διοικούσας παράταξης- εμείς πάμε και στις δυο φάσεις, γιατί υπολογίζουμε το Δημοτικό Συμβούλιο. Θεωρώ ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν θετικά αποδεκτή από όλες τις πτέρυγες.
Ο.Δ.: Εσείς, σκεπτόμενος να εκδηλώσετε την πρόθεση σας να διεκδικήσετε το αξίωμα του Προέδρου, είχατε μιλήσει με τις άλλες παρατάξεις, είχατε διερευνήσει τις δικές τους προθέσεις;
Ν.Κ.: Το μόνο που ήξερα με βεβαιότητα για τις παρατάξεις μειοψηφίας ήταν η απογοήτευσή τους από το μικρό ρόλο που τους αποδίδονταν στα Δημοτικά Συμβούλια, όπως πραγματοποιούνταν, εξαιτίας ουσιαστικά του νόμου περί κυβερνησιμότητας. Από κει και πέρα μιλούσα πιο πολύ με συμβούλους της δικής μου παράταξης για το κέρδος που θα έχουμε αν μπορέσουμε να ανοίξουμε τη διαδικασία. Ακολούθησαν τέλος πάντων κάποιες συζητήσεις στη δημοτική ομάδα, όπου εκεί τέθηκε άλλη μια υποψηφιότητα. Αρχές του μήνα έγινε άλλη μια δίωρη συζήτηση με παρόντες πολλούς συναδέλφους της δημοτικής ομάδας, όπου και πάλι εξέθεσα τη θέση μου, η οποία προφανώς δεν έγινε κατανοητή. Η πλειονότητα των παρόντων πίστευε πως ένας και μόνο θα έπρεπε να είναι ο υποψήφιος που θα προκύψει αποκλειστικά από τη φάση της ενδοπαραταξιακής ψηφοφορίας, πριν από την ψηφοφορία από όλο το Σώμα, θεωρώντας πως η Διοίκηση θα υφίστατο ήττα αν ο επικρατέστερος στην πρώτη, ενδοπαραταξιακή διαδικασία, δεν ψηφιζόταν τελικά από το Σώμα. Εκεί αισθάνθηκα σαν το δέκατο άνθρωπο, “The 10th man rule”, έχοντας ως δικηγόρος του διαβόλου το ρόλο να πείσω τους συναδέλφους μου να δουν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Επισημαίνω εδώ πως στη συζήτηση εκείνη δεν τέθηκαν, αν και θα έπρεπε, ζητήματα γύρω από τα στοιχεία που θα θέλαμε να συγκεντρώνει ο νέος Πρόεδρος. Αποτέλεσμα ήταν να μην καταλήξουμε κάπου, επειδή προφανώς η παράταξη επιθυμούσε πλειοψηφικά να μην πάμε στη δεύτερη φάση της διαδικασίας και το πράγμα έμεινε εκεί. Ακολούθησαν οι προσκλήσεις του προεδρεύοντα για την ειδική συνεδρίαση, η ανταλλαγή ανακοινώσεων με τις παρατάξεις της μειοψηφίας, και η ματαίωση της πρώτης συνεδρίασης στις 9 Ιανουαρίου, λόγω έλλειψης απαρτίας. Έτσι οι δημαιρεσίες θα πραγματοποιούνταν υποχρεωτικά στη δεύτερη, την Κυριακή 16 Ιανουαρίου. Τότε λοιπόν, περίμενα να γίνουν κανονικά όλες οι διαδικασίες όπως ορίζει ο νόμος, ενώ είχα ρητά δηλώσει στο Δήμαρχο πως θα τις σεβαστώ και θα τις ακολουθήσω κατά γράμμα, σεβόμενος και το όποιο αποτέλεσμα των ψηφοφοριών, μη επιθυμώντας να είμαι Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου χωρίς να έχω την έγκριση του Σώματος. Πίστευα πως θα υπάρχει κάποια σχετική απαρτία και η διαδικασία θα εξελισσόταν με όλες τις προβλεπόμενες φάσεις.
Ο.Δ.: Μα οι παρατάξεις με νεότερη ανακοίνωσή τους είχαν δηλώσει πως θα απέχουν και τη δεύτερη Κυριακή. Γιατί εσείς περιμένατε να επιτευχθεί απαρτία;
Ν.Κ.: Επειδή δεν ήταν σίγουρο ότι θα απουσίαζαν- απείχαν, τουλάχιστον όχι όλοι οι σύμβουλοι των παρατάξεων της μειοψηφίας, ούτε οι ανεξάρτητοι. Κι επιτρέψτε μου να τονίσω εδώ ότι προσωπικά θα ήθελα να γίνουν κινήσεις στην κατεύθυνση πραγματοποίησης της συνεδρίασης, προσπάθειες δηλαδή να λειανθεί η αντίθεση και να πραγματοποιηθεί η συνεδρίαση με εκλογή και όχι όπως έγινε τελικά με ορισμό κατά πλάσμα δικαίου. Στην περίπτωση αυτή, ορίζονται οι πρώτοι σε σταυρούς προτίμηση δημοτικοί σύμβουλοι για τις τρεις θέσεις του Προεδρείου. Αυτό για μένα δεν είναι τιμητικό για το Δημοτικό μας Συμβούλιο- δηλαδή να είσαι Πρόεδρος, αλλά να μην έχεις ψηφισθεί. Δεν είναι και η καλύτερη αρχή για τη θητεία σου, όπως καταλαβαίνετε.
Ο.Δ.: Προβλέπεται πάντως η σχετική διαδικασία, της κατά πλάσμα δικαίου εκλογής, από την υπουργική εγκύκλιο, ακριβώς ως διέξοδο όταν έχεις φτάσει σε αδιέξοδο.
Ν.Κ.: Σαφέστατα. Αλλά εδώ εκτός από την εφαρμογή του νόμου, υπάρχει και η παράμετρος της πολιτικής νομιμοποίησης. Όταν λοιπόν θέτεις εαυτόν σε ψηφοφορία και εκλέγεσαι, η πολιτική σου νομιμοποίηση είναι σαφώς μεγαλύτερη. Στο πλαίσιο της διαδικασίας που ακολουθήθηκε, εν πάση περιπτώσει, αν ήμουν εγώ που θα οριζόμουν Πρόεδρος, θα ζητούσα αμέσως, στην πρώτη συνεδρίαση κιόλας του Δημοτικού Συμβουλίου, από τους συναδέλφους μου ψήφο εμπιστοσύνης – δεν προβλέπεται μεν ρητά, αλλά θα το έκανα κατ’ αναλογία της προβλεπόμενης πρότασης μομφής προς τον Πρόεδρο. Εδώ εμφαίνεται η πολιτική αντίληψη του καθενός- προφανώς δεν εκπίπτεις του αξιώματος αν δεν λάβεις ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά εγώ τουλάχιστον αν ήμουν Πρόεδρος και δεν εξασφάλιζα την ψήφο εμπιστοσύνης, την επόμενη στιγμή θα υπέβαλλα την παραίτησή μου. Αυτή ήταν λοιπόν η στόχευση μου και τη είχα εκθέσει στο Δήμαρχο: Δεν σκοπεύω να κάνω χρήση του νόμου υπέρ μου, αλλά να τον εφαρμόσω πλήρως. Όταν λοιπόν ήρθε εκείνη η Κυριακή, συνδέθηκα με τον υπολογιστή- γιατί είχα έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα οπότε δεν πήγα στη δια ζώσης συνεδρίαση-… και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Για τα οποία ομολογώ ότι εξεπλάγην, δεν τα περίμενα.
Ο.Δ.: Ήταν λοιπόν και για σας κεραυνός εν αιθρία;
Ν.Κ.: Ναι, γιατί θεωρούσα πως θα υπάρξει λύση. Πίστευα πως δεν μπορεί να είναι τόσο τρομακτικό το ενδεχόμενο να έχεις Πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου για μια εβδομάδα- μέχρι την πρώτη συνεδρίαση του οργάνου δηλαδή- ένα δημοτικό σύμβουλο δικό σου, που έχει πει ξεκάθαρα και σε όλους τους τόνους ότι θα παραμείνει στη θέση του μόνο αν έχει την εμπιστοσύνη του Σώματος στο οποίο καλείται να προεδρεύσει.
Ο.Δ.: Να σας ρωτήσω εδώ για την ανακοίνωση που ανήρτησε ο Δήμαρχος στο προφίλ του στο Facebook. Εκεί λοιπόν γίνεται λόγος για εκβιασμούς και προσωπική φιλοδοξία, στα οποία η Διοίκηση δεν υποκύπτει.
Ν.Κ.: Δεν ξέρω τι μπορεί να εκλήφθηκε ως εκβιασμός. Θεωρώ μάλλον ότι ήταν κάποια λόγια που έπρεπε να γραφτούν, για να γίνει η ανακοίνωση πιο επιθετική. Αυτό που συνέβη πάντως, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, ήταν ότι υπήρξε απόπειρα από την παράταξη ή τον προεδρεύοντα ή το Δήμαρχο, να προχωρήσουν σε μια διαδικασία ψηφοφορίας των υποψηφίων την προηγούμενη ημέρα πριν από τη συνεδρίαση, και όχι στη διάρκειά της, όπως προβλέπει ο νόμος. Τους απάντησα πως ο νόμος είναι σαφής και ξεκάθαρα δεν επιτρέπει προειλημμένες αποφάσεις, άρα η ψηφοφορία θα πρέπει να γίνει εντός του Δημοτικού Συμβουλίου.
Ο.Δ.: Η διαδικασία βέβαια είχε γίνει ακόμη πιο χρονοβόρα λόγω της πανδημίας. Οι αλλεπάλληλες ψηφοφορίες στις Δημαιρεσίες είναι έτσι κι αλλιώς χρονοβόρες, πόσω μάλλον αν χρειαζόταν να πηγαινοέρχονται για να ψηφίσουν όσοι παρακολουθούσαν τη συνεδρίαση με τηλεδιάσκεψη.
Ν.Κ.: Συμφωνώ, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με θέσεις ευθύνης που αποκλειστικό τους αντικείμενο είναι η εφαρμογή του νόμου και η τήρηση των διαδικασιών, άρα δεν μπορείς να είσαι εσύ που δεν τις ακολουθείς. Εγώ τουλάχιστον δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου και δεν συμμετέχω σε τέτοια λογική. Επιμένω πως οι ενδοπαραταξιακές ψηφοφορίες της πρώτης φάσης των Δημαιρεσιών υποχρεωτικά γίνονται εντός του Δημοτικού Συμβουλίου και δεν είναι επιτρεπτή η γνωστοποίηση προειλημμένων αποφάσεων. Αυτό είπα. Αν αυτό θεωρήθηκε εκβιασμός…
Ο.Δ.: Απ’ όσο θυμάμαι, πάντως, τις περισσότερες φορές στο παρελθόν, οι προθέσεις της εκάστοτε Διοίκησης ήταν, ή έγιναν, γνωστές εκ των προτέρων.
Ν.Κ.: Συμφωνώ. Θα ήθελα να θυμίσω, ωστόσο , ότι και το 2013 η εκλογή του τότε Προέδρου ΔΣ προέκυψε από το νόμο, αφού η αρχική υποψηφιότητα δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τις απαραίτητες ψήφους. Αλλά όλα αυτά τα νομικά/τεχνικά ζητήματα ελάχιστα απασχολούν τους δημότες. Αυτό που θα ήθελα, όμως, εν κατακλείδι, να γνωρίζουν οι δημότες είναι η πολιτική μου φιλοσοφία: Διεκδίκησα τη θέση του Προέδρου με αποκλειστικό σκοπό και ελπίδα να ενοποιήσω το όργανο, να μπορέσω να βρω κοινές συνισταμένες στους δημοτικούς συμβούλους, ώστε να αντιμετωπίσουμε από κοινού στο μέλλον τα μεγάλα προβλήματα. Έχουμε ήδη τα Λατομεία, πιθανολογώ ότι σύντομα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε και το θέμα των διοδίων, έτσι πρέπει να έχουμε ομόθυμη και ομόφωνη αντίδραση, κοινές αποφάσεις, που μπορούν να επιτευχθούν μόνο με το διάλογο. Και στη διάρκεια της θητείας μου ως Αντιδημάρχου Παιδείας, Αθλητισμού, Πολιτισμού και Κοινωνικών Υποδομών, χειριζόμενος δύσκολες καταστάσεις και δύσκολα θέματα, απέδειξα ότι μπορώ να πετύχω συναινέσεις.
Ο.Δ.: Πριν προχωρήσουμε, θα ήθελα να ξαναπάμε στο παρελθόν. Μετά από την εκλογική νίκη της Δύναμης Ευθύνης, το 2019, σας είχε προταθεί το αξίωμα του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά εσείς τότε το είχατε αρνηθεί, παρόλο που θα μπορούσατε από τότε κιόλας να είχατε βάλει σε εφαρμογή την πολιτική και τη στόχευση που αναπτύξατε παραπάνω. Τι μεσολάβησε από το 2019 και αυτό που τότε είχατε αρνηθεί, σήμερα το διεκδικήσατε;
Ν.Κ.: Θα σας πω. Πράγματι στην αρχή της θητείας μού είχε προταθεί η θέση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου. Και δεν την αποδέχτηκα για δύο λόγους: Τότε πίστευα πως τον παραπάνω στόχο θα πετύχαινε ευχερέστερα ένας συνάδελφος πιο έμπειρος, με περισσότερα χρόνια από εμένα και ηλικιακά και στα δημοτικά πράγματα…
Ο.Δ.: Κάτι που στην πράξη δεν έγινε μια που ανέλαβε συνάδελφος με την ίδια αυτοδιοικητική εμπειρία αλλά και νεότερη ηλικιακά από εσάς.
Ν.Κ.: … Αλλά και κυρίως επειδή εκείνη τη στιγμή θεωρούσα πως θα ήμουν πιο χρήσιμος στην παραγωγή άμεσης πολιτικής από τον ρόλο του Αντιδημάρχου και σε άμεση επαφή με τους συμπολίτες μας. Πάντα, όμως, πίστευα ειλικρινά ότι στο Συμβούλιο θα υπήρχαν δυνατότητες συναινέσεων, ακόμη και ανάμεσα στις δυο πρώτες σε δύναμη παρατάξεις, στο πλαίσιο της κυβερνησιμότητας.
Ο.Δ.: Μα η απλή αναλογική, πριν ξεκινήσουν να πέφτουν βροχή οι υπουργικές εγκύκλιοι, αυτό ακριβώς επεδίωκε, να ενθαρρύνει ουσιαστικά τις συναινέσεις μεταξύ των παρατάξεων.
Ν.Κ.: Έτσι ακριβώς κυρία Χαζάπη. Και το διαπίστωσα και το εφάρμοσα όταν ήμουν Αντιδήμαρχος, στο θέμα των κριτηρίων παραχώρησης των αθλητικών χώρων, για παράδειγμα, που στο παρελθόν είχε οδηγήσει σε συγκρούσεις και ρήξεις. Επί των ημερών μου αντιθέτως, μετά από αρκετή διαβούλευση με όλους τους εμπλεκομένους, καταλήξαμε να έχουμε σχεδόν ομόφωνη απόφαση. Τότε μάλιστα κορυφαίος Αντιδήμαρχος από τη δική μου παράταξη είχε καταψηφίσει τη δική μου εισήγηση, την οποία είχε υπερψηφίσει εν συνόλω το υπόλοιπο Δημοτικό Συμβούλιο! Τότε, αλήθεια, δεν είχαμε ζητήματα πειθαρχίας ή αντίθεσης στην πολιτική της παράταξης; Εν πάση περιπτώσει, κατάφερα να πετύχω εκείνη τη δεδομένη στιγμή μια ευρεία συνεννόηση, την ίδια που πέτυχα λίγο αργότερα και στο θέμα του Κανονισμού Λειτουργίας της Δημοτικής Βιβλιοθήκης. Σας υπενθυμίζω πως και στις δυο περιπτώσεις εισηγήθηκα κανονιστικά πλαίσια, που απαιτούν αυξημένη πλειοψηφία για τη λήψη απόφασης. Δεν θα υπερψηφίζονταν, κα Χαζάπη, αν δεν είχαν πεισθεί οι συνάδελφοι των μειοψηφιών. Έχοντας καταφέρει τα παραπάνω, αντίστοιχη συναίνεση θα ζητούσα ως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, καλώντας τις παρατάξεις να ανταποκριθούν για το καλό του τόπου και είμαι βέβαιος ότι εκείνες θα ανταποκρίνονταν. Μόνο έτσι θα συστήναμε ένα συλλογικό όργανο αντάξιο των προσδοκιών μας, που θα μπορούσε την επόμενη ημέρα να είναι υπερήφανο για την πολιτική που θα παρήγαγε.
Ο.Δ.: Άρα, για να συνοψίσουμε, διεκδικήσατε σήμερα αυτό που δεν είχατε αποδεχθεί πριν από δυο χρόνια, μια που ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου επί 2 χρόνια διαπιστώσατε δυσλειτουργίες και θεωρήσατε πως μπορείτε να παρέμβετε καθοριστικά;
Ν.Κ.: Κοιτάξτε κυρία Χαζάπη, σε σας και στους δημότες δεν κρύβομαι. Είναι σαφές- και δεν το αρνιέμαι- πως υπήρξαν μια σειρά αποφάσεων της Διοίκησης που δεν με έβρισκαν σύμφωνο, κάτι για το οποίο είχα ενημερώσει το Δήμαρχο και επέλεγα να μην παρίσταμαι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η θέσπιση εισοδηματικών κριτηρίων για να λάβουν αποζημίωση όσοι είχαν πληγεί από τη “Μήδεια”. Η δική μου, νομική, άποψη ήταν ότι δεν πρέπει να μπουν κριτήρια, μια που κάτι τέτοιο δεν προκύπτει σαφώς από το νόμο, μόνο τεκμαίρεται.
Ο.Δ.: Το θέμα το χειριζόταν η κυρία Κριεμάδη, η οποία και δικαιολογούσε τη θέσπιση κριτηρίων με βάση εγκυκλίους κ.λπ.
Ν.Κ.: Το θέμα το είχα αναλάβει αρχικά εγώ, μέχρι που διαφοροποιήθηκα από τον τρόπο που αντιλαμβανόταν ο Δήμαρχος την άσκηση εξουσίας και παραιτήθηκα. Επιμένω πως ο νομοθέτης μιλάει για μη κατοικήσιμες οικίες εξαιτίας φυσικής καταστροφής- και τα σπίτια μας ήταν μη κατοικήσιμα, χωρίς ρεύμα και νερό και με θερμοκρασίες υπό το μηδέν επί τόσες ημέρες. Άρα βοήθημα πρώτων αναγκών, εφάπαξ, 600 ευρώ, δικαιούνταν όλοι ανεξαιρέτως όσοι υπέβαλαν αίτηση, γιατί προφανώς δεν μιλάμε για κάλυψη ζημίας σε επισκευές, συσκευές κ.λπ. Πολιτικά λοιπόν έπρεπε να δοθεί το μήνυμα πως είμαστε δίπλα στους δημότες- και επιπλέον όχι με δημοτικό χρήμα, αλλά με πιστώσεις του Υπουργείου.
Ο.Δ.: Αυτό που υποστηρίχθηκε πάντως τότε, ήταν πως η χιονόπτωση δεν περιλαμβανόταν στις φυσικές καταστροφές για τις οποίες δίδεται αποζημίωση…
Ν.Κ.: Έχετε δίκιο, αυτή ήταν η δικαιολογία υπηρεσιακού παράγοντα από το αρμόδιο Υπουργείο, που υποστήριζε πως μόνο η χιονοστιβάδα θα αποτελούσε φυσική καταστροφή. Εξηγήθηκε βέβαια πως το πρόβλημα δεν ήταν η χιονόπτωση καθ’ αυτή, αλλά η πτώση- εξαιτίας της- 4.000 δέντρων, που γκρέμισαν υποδομές και προκάλεσαν τις ζημιές που προκάλεσαν. Το πρόβλημα, απ’ όσο ανακοινώθηκε, αργότερα επιλύθηκε και μπράβο στη Διοίκηση που το πέτυχε. Και προσέξτε, δεν έφταιγε η Διοίκηση για τη Μήδεια, αλλά εφόσον η καταστροφή συνέβη και την υπέστησαν όλοι, η Διοίκηση πρέπει να σταθεί δίπλα στους δημότες και να επουλώσει τις πληγές τους. Αυτό και έκανα προσωπικά όταν επί τρεις ημέρες στη Μήδεια μοίραζα ξύλα και νερό σε άτομα που είχαν ανάγκη και το είχαν γνωστοποιήσει στην κοινωνική υπηρεσία. Έτσι ερχόμουν και σε άμεση επαφή, που σας έλεγα και προηγουμένως, με τους δημότες, οι οποίοι αρχικά- και μέχρι να κατανοήσουν πως μαζί το περνούσαμε όλα αυτό και ο Δήμος ήταν στο πλάι τους- είχαν επιθετικές διαθέσεις.
Ο.Δ.: Δυο τελευταίες ερωτήσεις κύριε Καρυστινέ. Η πρώτη αφορά στη θητεία σας ως Αντιδημάρχου. Ποιες ήταν οι πρωτοβουλίες ή οι κινήσεις, τις οποίες αναλάβατε ή ξεκινήσατε και αφήσατε ως παρακαταθήκη, μετά από την παραίτησή σας.
Ν.Κ.: Είχα την τιμή να αναλάβω ένα αντικείμενο πάρα πολύ δύσκολο και εκτεταμένο, όπως άλλωστε αποδείχθηκε από τον εν συνεχεία κατακερματισμό του σε διαφορετικές Αντιδημαρχίες και συναδέλφους. Είχα Πολιτισμό, Αθλητισμό, Παιδεία και Κοινωνικές Υποδομές, και μάλιστα με μια υπηρεσία υποστελεχωμένη. Καλούσα συνεχώς ενισχύσεις αλλά ενισχύσεις δεν υπήρχαν. Θεωρώ ότι πετύχαμε πράγματα, σας ανέφερα ήδη τα κριτήρια παραχώρησης των αθλητικών χώρων και τον Κανονισμό Λειτουργίας για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη- κατόπιν δικής μου εισήγησης και προϊόν εξαντλητικής διαβούλευσης με όλες τις παρατάξεις. Θα πρέπει εδώ να σημειώσω πως η Βιβλιοθήκη, που παράγει μετρήσιμο έργο, επιβάλλεται να μεταφερθεί σε άλλο, μεγαλύτερο και κεντρικότερο, χώρο ώστε να υπάρχει η ανάλογη παραγωγή πολιτισμού- αυτός θα ήταν και ο επόμενος στόχος μου.
Δυστυχώς, και λόγω των καταστάσεων, δεν μπόρεσα να διοργανώσω τα ΔΙΟΝΥΣΙΑ, όπως τα προγραμματίζαμε, με ταυτότητα, ενταγμένα σε συγκεκριμένο πλαίσιο, ως βασικό θεσμό πολιτισμού και όχι σαν πυροτέχνημα. Δέκα ημέρες για να βρεθούμε όλοι μαζί, να γίνει ώσμωση, να δούμε παραστάσεις, να κάνουμε εμείς παραστάσεις, πρωτογενής παραγωγή πολιτισμού δηλαδή, κάτι που επιτεύχθηκε ακόμη περισσότερο με την επιστροφή του Δήμου μας στο Διαδημοτικό Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου.
Ο πολιτισμός κα Χαζάπη μπορεί να αποτελέσει στρατηγικό πλεονέκτημα της πόλης. Σκεφτείτε αρχικά πόσο γνωστή παγκοσμίως είναι η λέξη «Θέατρο». Και στο Διόνυσο διαθέτουμε το 1ο θέατρο του κόσμου στη Ραπεντώσα. Μιλάμε για χώρο τεράστιας αξίας, αφού εδώ ξεκίνησαν όλα, για τον οποίο είχα ετοιμάσει σχετικό μνημόνιο συνεργασίας με το Υπουργείο Πολιτισμού- πιστεύω να υπογραφεί πλέον- ώστε να ξεκινήσουν οι σχετικές δράσεις ανάδειξης και αξιοποίησης του χώρου. Είναι ντροπή να έχουμε τέτοιον πολιτιστικό πλούτο και να μην είναι επισκέψιμος από τους δημότες και να παραμένει ανεκμετάλλευτος. Έχουμε και την τύχη να γνωρίζει αυτόν το χώρο πολύ καλά ο συμπολίτης μας, καθηγητής στο ΕΚΠΑ Βασίλης Λαμπρινουδάκης, ΓΓ στο Σωματείο ΔΙΑΖΩΜΑ για την προστασία των αρχαίων θεάτρων. Αξιοποιώντας, λοιπόν, αυτήν την ιστορία, γιατί να μην φτιάξεις μια δημοτική δραματική σχολή, όπως αυτή για παράδειγμα που υπάρχει στην Αγία Βαρβάρα; Θα είναι η μόνη στα βόρεια προάστια και, κρίνοντας από την αγάπη του κόσμου για το θέατρο, αλλά και την ιστορική αναφορά του τόπου θα έχει εξασφαλισμένη επιτυχία.
Στο άλλο άκρο της πόλης βρίσκεται το Τατόι, στο κέντρο μιας από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση, χώρος τεράστιας πολιτιστικής αξίας και μέχρι πέρυσι και φυσικής ομορφιάς, που ελπίζω ότι σύντομα θα επανακτήσει. Και εκεί πρέπει να είμαστε παρόντες. Τα δυο αυτά σημεία, αν αξιοποιηθούν σωστά και προς όφελος των πολιτών, θα καθιερώσουν το Διόνυσο στο πολιτιστικό χάρτη της Ελλάδας. Και η πολιτιστική αυτή επιτυχία αποτελέσει ενοποιητικό στοιχείο για τους δημότες του Καλλικρατικού Δήμου Διονύσου, αφού κα Χαζάπη ακόμη – δυστυχώς – εξακολουθούμε να νιώθουμε πρώτα Δροσιώτες, Αγιοστεφανιώτες, Κρυονεριώτες κ.λπ. και λιγότερο Διονυσιώτες. Εάν όμως αναδείξουμε τοπόσημα και στοιχεία της ταυτότητάς μας στο νέο Διόνυσο, ακόμη κι αν προέρχονται από διαφορετικές Κοινότητες, οι συμπολίτες μας θα τα αγκαλιάσουν και θα νιώσουν περήφανοι. Η πολιτιστική ανάδειξη του τόπου θα εισφέρει τελικά στην καθημερινότητα όλων των πολιτών.
Στο κομμάτι της Παιδείας, τώρα, ως Αντιδήμαρχος προσπάθησα να βοηθήσω τα σχολεία μας ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του ρόλου. Επισκεπτόμουν το Υπουργείο και τις Δνσεις Εκπαίδευσης και ζητούσα την κάλυψη των κενών θέσεων εκπαιδευτικών, τις ΚΤΥΠ και πίεζα να ξεκολλήσουν οι ανεγέρσεις των νέων σχολικών μας συγκροτημάτων…κλπ. Αξιοποιώντας προσωπικές σχέσεις απευθύνθηκα σε επιχειρήσεις και μέσω αυτών κάλυψα τις ανάγκες των σχολείων μας σε tablet κατά την διάρκεια της τηλεκπαίδευσης. Από εκεί και πέρα ο βάσει αρμοδιοτήτων ρόλος του Αντιδημάρχου είναι πιο πολύ διεκπεραιωτικός γιατί λειτουργεί περισσότερο ως διαβιβαστής και δεν έχει πολλά περιθώρια να δώσει λύσεις. Γιατί οι λύσεις που απαιτούνται είναι στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων τεχνικές, και έτσι όπως είναι η οργάνωση του Δήμου πρέπει να αντιμετωπισθούν από τις Σχολικές Επιτροπές ή την Τεχνική Υπηρεσία.
Ο.Δ.: Με την οποία υπήρχε συνεργασία; Ή, όπως πολλές φορές έχει αναφερθεί, η συνεργασία αυτή γινόταν δύσκολα;
Ν.Κ.: Είναι αλήθεια πως με την Τεχνική Υπηρεσία υπήρχε δυσκολία στη συνεννόηση. Και νομίζω πως αυτό οφειλόταν, όπως προανέφερα, στο οργανόγραμμα του Δήμου, αφού δεν υπήρχε ένας μηχανικός που να υπάγεται στο Τμήμα Παιδείας, επιφορτισμένος με την επίλυση των κτηριακών και λοιπών τεχνικών προβλημάτων των σχολείων. Είχε παρατηρηθεί δηλαδή το φαινόμενο άλλες εργασίες να κρίνουμε εμείς ως πιο επείγουσες, έχοντας προηγούμενη επικοινωνία με τους Δ/ντές των σχολείων, και άλλες τελικά να κρίνει ως πιο επείγουσες και να υλοποιεί η Τεχνική Υπηρεσία. Ίσως να επρόκειτο για μια ακούσια επικάλυψη αρμοδιοτήτων, που σίγουρα σήμερα θα έχει διορθωθεί, αφού δεν ακούω πλέον παράπονα από το νυν Αντιδήμαρχο Παιδείας.
Ο.Δ.: Σ’ αυτό συμβάλλει, νομίζω, και η λαμπρή δουλειά που έχει γίνει από τις δυο Σχολικές Επιτροπές με τις Προέδρους και τους συνεργάτες τους.
Ν.Κ.: Είναι αλήθεια, πως στον αντίποδα των παραπάνω συνεργαστήκαμε άψογα με τις δυο Επιτροπές και υπήρξε και έργο στα σχολεία που αναγνωρίζεται από όλους τους εκπαιδευτικούς.
Μας έμειναν τα ζητήματα του αθλητισμού και των κοινωνικών υποδομών. Επειδή αν αρχίσουμε να μιλάμε για αθλητισμό δεν θα τελειώσουμε ποτέ, επιτρέψτε μου να περάσω απευθείας στην κοινωνική πολιτική. Εκεί που είναι και το μεγάλο παράπονό μου. Τον τομέα αυτόν δεν σας κρύβω πως δεν τον γνώριζα, δεν είχα ασχοληθεί στο παρελθόν με τα κοινωνικά ζητήματα. Τον έμαθα όμως στη θητεία μου. Και πρέπει να τονίσω πως εντυπωσιάστηκα από το έργο που πραγματοποιείται από τις κοινωνικές υπηρεσίες και από το Κέντρο Κοινότητας, από μια εξαιρετική ομάδα υπαλλήλων που παράγει σημαντικότατο έργο καθημερινά. Το παράπονό μου έγκειται στο ότι δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη δημιουργία ενός μεγάλου Μητρώου ευπαθών ομάδων. Είχαμε συστήσει μια επιτροπή με τη συμμετοχή υπηρεσιακών παραγόντων, εξωτερικών συνεργατών και εθελοντών, με στόχο να καταγράψουμε τους συμπολίτες μας, πάντα με τη συναίνεσή τους, που σε περίπτωση μιας έκτακτης ανάγκης θα χρειάζονταν τη βοήθεια του Δήμου. Μετά από τη διαφοροποίησή μου δεν έχω ακούσει δυστυχώς να έχει προχωρήσει αυτό το Μητρώο.
Ο.Δ.: Και η δεύτερη ερώτησή μου. Έχετε αφήσει κάποιος πόρτες ανοιχτές για μια πιθανή επαναπροσέγγιση με τη Διοίκηση ή πλέον κοιτάτε αλλού, είτε σε άλλη παράταξη είτε σε μια αυτόνομη πορεία;
N.K.: Θα σας απαντήσω με σαφήνεια και χωρίς τον παραμικρό αστερίσκο. Με ενδιαφέρει η πόλη. Με ενδιαφέρουν οι δημότες και τα προβλήματά τους. Αυτό είναι- και θα είναι στο εξής- για μένα ο μοναδικός φάρος, που θα μου δείχνει πώς πρέπει να κινηθώ. Πιστεύω στην τοπική κοινωνία, πιστεύω πως μπορεί η ίδια να αναδεικνύει τα προβλήματά της και ακολούθως να δημιουργεί τις αναγκαίες συνθήκες επίλυσής τους. Πιστεύω λοιπόν πως πρέπει να είμαστε δίπλα στο δημότη και τα προβλήματά του- και εγώ, ως ανεξάρτητος δημοτικός σύμβουλος, θα είμαι και θα προσπαθώ στο πλαίσιο του εφικτού και να παράγεται πολιτική από εμένα είτε μέσω πίεσης είτε μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο και κυρίως να δίνονται λύσεις. Με το μυαλό πάντα στους δημότες. Αυτοί δείχνουν το δρόμο κι εσύ ακολουθείς.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να απευθύνω έκκληση προς όλους, και ειδικά στους νέους κατοίκους του Δήμου, να έχουν περισσότερη ενασχόληση και παρουσία στα τοπικά μας πράγματα. Είναι γνωστό πως οι περισσότεροι νέοι κάτοικοι κατά βάση επιστρέφουν στην πόλη για έναν ύπνο. Έτσι όμως δεν συμμετέχουν και δεν μπορούν να δώσουν τη δυναμική που απαιτείται- με παρεμβάσεις και προτάσεις- για να επιλυθούν τα προβλήματα που και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν. Η προηγούμενη Δημοτική Αρχή είχε χρησιμοποιήσει το σύνθημα “Είναι προνόμιο να ζεις στο Διόνυσο”. Η δική μου άποψη, αντιθέτως, είναι πως “Είναι κατάκτηση να ζεις στο Διόνυσο”. Για να έρθει κάποιος να ζήσει εδώ, πρέπει να έχει διαθέσει ένα σημαντικό χρηματικό ποσόν προκειμένου να απολαύσει κάποια πλεονεκτήματα που προσφέρει η πόλη. Η μεγαλύτερη συμμετοχή θα δώσει καλύτερη εικόνα στην κεντρική Διοίκηση για τα προβλήματα της πόλης και θα της θυμίσει ότι δεν αποτελούμε μια πόλη στις εσχατιές της Αττικής, αλλά αντιθέτως ένα ενεργό κύτταρο του οικιστικού της ιστού.
Ο.Δ.: Θα μου επιτρέψετε μια ερώτηση της τελευταίας στιγμής. Σε δημοσίευμα υπερτοπικού μέσου που αναφέρθηκε στη δυσαρέσκεια της Νέας Δημοκρατίας για τη διαγραφή σας, προφανώς λόγω της κομματικής σας ιδιότητας. Ποια η θέση σας σ’ αυτή τη σύνδεση; Ενστερνίζεστε την ανάμειξη των κεντρικών πολιτικών δυνάμεων στην τοπική σκηνή;
Ν.Κ.: Οι πολιτικές απόψεις του καθενός προφανώς είναι γνωστές. Από κει και πέρα όμως μιλάμε για μια τοπική κοινωνία που μοναδικό σκοπό έχει να αμβλύνει τις αντιθέσεις και όχι να τις οξύνει. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει αντίδραση από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά γνωρίζω πως αντίδραση για τη διαγραφή μου υπήρξε από τη Λύδια Φέρμελη- και την ευχαριστώ-, συνάδελφο που ανήκει σε άλλο κομματικό χώρο, η οποία αναγνώρισε πως το έργο που είχα πετύχει με συγκλίσεις ήταν πολύ σημαντικό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος μου από την όλη αυτή τη διαδικασία: Άνθρωποι με διαφορετική πολιτική αφετηρία από τη δική μου, να αναγνωρίζουν τη δυνατότητα που ενδεχομένως έχω να μπορώ να δημιουργώ συγκλίσεις. Και αυτό για μένα είναι το πιο τιμητικό.
