Αφηγείται ο Στέφανος Μιχιώτης
Γειτονιά
“Γειτονιά θεωρώ αυτούς με τους οποίους ανταλλάσεις πιάτα και πράγματα. Όχι αυτούς που απλά τους ξέρεις και λες ένα γεια. Για μένα ο γείτονας είναι το πιάτο που πηγαινοέρχεται. Θυμάμαι τη γειτονιά εκεί που ζούσα παλιά. Ήμασταν σαν αδέλφια. Ο ένας φύλαγε το σπίτι του άλλου. Και αν γινότανε κάτι στη γειτονιά, χάλαγε ο κόσμος να βοηθήσει ο ένας τον άλλο.”
Φράσεις ειπωμένες από συμπολίτες μας, καταγραμμένες στα πλαίσια μιας έρευνας που έγινε στην περιοχή μας το 2008. Τις θυμήθηκα αυτές τις μέρες, όταν κάτι κακό συνέβη στη δική μου γειτονιά. Κάτι τραγικό, δύσκολο ακόμα και να μιλήσει κανείς γι’ αυτό. Σαν να ξορκίζει να μη ξανασυμβεί…
Μαζεύτηκε ολόκληρη σχεδόν η γειτονιά. Κι άλλοι πολλοί, πάρα πολλοί. Κι ήταν πρόθυμοι να εξυπηρετήσουν τη δύσκολη κατάσταση όπως μπορούσαν. Ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνάμεις του. Από μακριά, αν δεν ήξερες, ίσως και να νόμιζες πως ήταν γιορτή αυτό το πήγαινε έλα. Μόνο η σιωπή και τα πρόσωπα από κοντά πρόδιδαν την τραγωδία.
Ένας φίλος είπε πως “αυτοί που φεύγουν μας κάνουν ένα δώρο, αλλά οι πιο πολλοί δεν το κρατάμε για πολύ. Το ξεχνάμε και ξαναπέφτουμε στα ίδια”. Η σκέψη μου ταξίδεψε στη φράση κάποιου άλλου συμπολίτη: “Αν δεν ανοίξεις πρώτος το σπίτι σου, δεν θα σου το ανοίξει κανένας. Γειτονιά υπάρχει, γιατί η γειτονιά είμαστε εμείς. Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τη γειτονιά μας”. Και τους δαίμονές μας, σκέφθηκα.
Αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος μάθησης, λιγότερο οδυνηρός από τον πόνο και την απώλεια. Δεν μπόρεσα να σκεφθώ άλλον από την συνειδητοποίηση πως όλοι είμαστε αλληλοσυνδεδεμένοι και τίποτα δεν είναι αποκομμένο. Γιατί, όπως λέει και η Ιουλία Πιτσούλη, “δεν υπάρχει εγω-φέρον, αλλά συμ-φέρον”.
ΥΓ. Καλό σου ταξίδι Γιώργο. Καλή ανάπαυση Σταύρο.