*Ο Η. Υφαντής είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τη Δύναμη Ευθύνης για τον Διόνυσο
Γράφω αυτό το κείμενο δέκα περίπου μέρες πριν από την Κυριακή των εκλογών.
Η απερχόμενη δημοτική αρχή, μετά από μια πενταετία ολοκληρωτικής αποτυχίας στη διαχείριση της καθημερινότητας και ανύπαρκτου έως αναιμικού έργου (παρά την οικονομική ευρωστία του Δήμου), στήριξε την προεκλογική της εκστρατεία στη σκευωρία, τη συκοφάντηση και την λασπολογία. Και, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, στη χυδαιότητα.
Αγνόησαν συστηματικά και μεθοδικά τον ουσιαστικό διάλογο. Απέφυγαν οποιαδήποτε πολιτική αντιπαράθεση επί προτάσεων και προγραμμάτων. Δεν μπήκαν, καν, στη λογική να απαντήσουν στην κριτική που τους ασκήθηκε για τα πέντε χρόνια Διοίκησης. Επέλεξαν να επενδύσουν στη στοχοποίηση αυτού που θεωρούσαν – κακώς, όπως αποδείχθηκε – αδύναμο κρίκο: του παρελθόντος του κύριου πολιτικού τους αντιπάλου, επί Κοινότητας Κρυονερίου, στην προ-Καλλικράτη εποχή.
Η υπόθεση που σχετίζεται με την υδροδότηση της Κοινότητας Κρυονερίου έχει πολλούς πρωταγωνιστές, πολλές πτυχές και διαφορετικές αναγνώσεις. Το σημαντικό είναι ότι η δικαιοσύνη έχει ήδη επιληφθεί. Η διοίκηση Ζαμάνη αυτή την «λεπτομέρεια» την παρέβλεψε.
Εκμεταλλεύτηκαν την συγκυρία και επένδυσαν πολλά στις ψευδείς και παραπλανητικές εντυπώσεις, που μπορούν να καλλιεργηθούν τεχνηέντως στο στάδιο της απολογίας. Με αλαζονεία και αυταρχικότητα, ο ίδιος ο δήμαρχος και το Διευθυντήριο που τον στηρίζει καταστρατήγησαν βασικές δημοκρατικές αρχές και καταπάτησαν θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα για να δημιουργήσουν μια μυθιστορία, ένα αφήγημα, που είχε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα.
Όμως, το στάδιο ολοκληρώθηκε κανονικά για όλους τους εμπλεκόμενους, όπως και για τον υπ’ αριθμό ένα στόχο της απερχόμενης δημοτικής αρχής, τον τότε Πρόεδρο της Κοινότητας Κρυονερίου και τώρα επικεφαλής της Δύναμης Ευθύνης για τον Διόνυσο, Γιάννη Καλαφατέλη.
Το αφήγημα – και μαζί του η σκευωρία – κατέρρευσαν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Και τώρα, τι;
Το ερώτημα φυσικά είναι ρητορικό. Τώρα πια, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.
Ούτε τα πολυσέλιδα χρωματιστά φυλλάδια (τύπου διαφήμισης για αλυσίδα supermarket), που επιδεικνύουν μια εικονική πραγματικότητα ή ένα τεχνητά διογκωμένο έργο, που σε πολλές περιπτώσεις είναι προϊόν σφετερισμού.
Ούτε ένα πρόγραμμα για την επόμενη τετραετία, που αραδιάζει όσα (πολλά) δεν έγιναν, και αποτελεί ηχηρή και αδιάψευστη ομολογία (και μαρτυρία) ανικανότητας και αποτυχίας.
Ούτε οι νέοι διάττοντες αστέρες, μιας δήθεν ανανέωσης και μιας δήθεν διείσδυσης σε νέους κοινωνικούς χώρους. Γιατί πολλοί από αυτούς προέκυψαν από ένα τόσο άκομψο και χονδροειδές αλισβερίσι, που ακύρωσε την όποια (εκατέρωθεν;… αμφιβάλλω) καλή πρόθεση. Και κάποιοι άλλοι πιστοποιήθηκαν σαν φερέφωνα και φανατικοί υπερασπιστές του σκοτεινού Διευθυντηρίου.
Τώρα, λοιπόν, τι; Μόνο η αναπότρεπτη Κάθαρση.
