Κάθε χρόνο, τρεις στις 7 Κοινότητες του καλλικρατικού Δήμου Διονύσου, στις προτάσεις τους για το Τεχνικό Πρόγραμα περιλαμβάνουν και την αντικατάσταση των αμιαντοσωλήνων ύδρευσης στην περιοχή τους. Έτσι και φέτος: Άγ. Στέφανος, Άνοιξη και Ροδόπολη έχουν ακόμη δίκτυο κατασκευασμένο από αμίαντο, υλικό που στην Ευρώπη τοποθετείται στην κορυφή ως υπαίτιο για επαγγελματικές ασθένειες. Παράλληλα με κοινοτική οδηγία από το 1999, απαγορεύεται η χρήση καινούργιων προϊόντων αμιάντου, συμπεριλαμβανομένων των σωλήνων ύδρευσης.
Και αν στη Ροδόπολη οι αμιαντοσωλήνες βρίσκονται σε μήκος 400 μέτρων πάνω κάτω, στην περιοχή της Αγ. Τριάδας, δεν συμβαίνει το ίδιο στον Άγ. Στέφανο και την Άνοιξη, όπου εκεί μεγάλα τμήματα του δικτύου σε μήκος πολλών εκατοντάδων μέτρων είναι κατασκευασμένα από το υλικό αυτό. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως σε σχετική δήλωσή του στην Οδό Διονύσου ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών Στ. Κριεμάδης υπογράμμισε πως η Δημοτική Αρχή θα προχωρήσει σε αντικατάσταση των τμημάτων αυτών στις 3 Κοινότητες με συνολική εργολαβία.
Ο αμίαντος έχει συνδεθεί με σοβαρές ασθένειες κυρίως του αναπνευστικού συστήματος, με την αμιάντωση, που εκδηλώνεται μετά από παρατεταμένη εισπνοή σωματιδίων αμιάντου, να αποτελεί τη σοβαρότερη όλων. Η συζήτηση, και αντιπαράθεση, αναφορικά με τους κινδύνους από τη χρήση αμιάντου μετράει πολλά χρόνια. Χρήσιμα συνεπώς για την ενημέρωση των καταναλωτών είναι τα παρακάτω στοιχεία της ΕΥΔΑΠ, που παραχώρησε στην Οδό Διονύσου ο Δ. Ζαρρής, Δρ Πολιτικός Μηχανικός- Υδρολόγος, υποψήφιος με την παράταξη Εύπολις- Συνεργασία Δημοτών Διονύσου και κάτοικος Αγ. Στεφάνου:
Είναι επικίνδυνος ο αμίαντος;
Εδώ και πολλά χρόνια έχει αναπτυχθεί μια έντονη αντιπαράθεση σχετικά με την επικινδυνότητα για τη δημόσια υγεία από τη χρήση αμιαντοτσιμεντοσωλήνων στα δίκτυα διανομής πόσιμου νερού. Επιστημονικές έρευνες έχουν επανειλημμένα τεκμηριώσει ότι ο αμίαντος είναι ένα υλικό που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας, και κυρίως καρκινογενέσεις, όταν όμως βρίσκεται σε αιωρούμενη μορφή και εισπνέεται (εισπνεόμενος αμίαντος).
Η επικινδυνότητα του αμίαντου προέρχεται από τις μικροσκοπικές ίνες που τον αποτελούν, οι οποίες όταν μπουν στο σώμα με την αναπνοή, προκαλούν αρρώστιες, όπως τον καρκίνο ιδιαίτερα στους πνεύμονες. Η επικινδυνότητα του ως υλικού είναι διεθνώς αποδεκτή για άτομα που ασχολούνταν με την εξόρυξη και την επεξεργασία του υλικού λόγω της εμφάνισης σειράς νεοπλασματικών ασθενειών του αναπνευστικού συστήματος.
Αντιθέτως, ο αμίαντος που είναι σταθερά συνδεδεμένος σε τελικά προϊόντα, όπως τοίχους, πλακάκια και σωλήνες δεν δημιουργεί προβλήματα στην υγεία, εφόσον δεν καταστρέφεται και δεν υφίσταται καταπονήσεις και φθορές.
Ειδικότερα, έχει διαπιστωθεί ότι οι περιεκτικότητες αμιάντου στο πόσιμο νερό ως αποτέλεσμα της χρήσης αμιαντοτσιμεντοσωλήνων δεν παρουσιάζουν κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία.
Από μελέτη περιστατικών καρκίνου στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ για μια περίοδο 35 χρόνων δεν διαπιστώθηκε κάποια σχέση μεταξύ της χρήσης αμιαντοτσιμεντοσωλήνων και περιπτώσεων καρκίνου του γαστρεντερικού συστήματος.
Εκτενέστερη μελέτη με θέμα τους αμιαντοτσιμεντοσωλήνες και το πόσιμο νερό είχε επίσης αρνητικά αποτελέσματα.
Επιπροσθέτως, επιδημιολογικές μελέτες αλλά και χημικά πειράματα σε ζώα δεν επαλήθευσαν τη συσχέτιση περιπτώσεων καρκίνου του γαστρεντερικού συστήματος με την χρήση αμιαντοτσιμεντοσωλήνων για τη μεταφορά πόσιμου νερού.
Από έρευνες σε περιοχές στις ΗΠΑ, στον Καναδά και ιδιαίτερα στη Μεγάλη Βρετανία όπου χρησιμοποιούνται αμιαντοτσιμεντοσωλήνες για τη διανομή πόσιμου νερού, έχει αποδειχθεί ότι το νερό του δικτύου ύδρευσης δεν περιέχει μεγαλύτερο αριθμό ινών αμιάντου από το νερό στη φυσική του μορφή που περιέχει ίνες αμιάντου από τη διάβρωση των φυσικών πετρωμάτων.
Οι λόγοι πάντως που οδήγησαν τα κράτη στη μη χρήση σωλήνων από αμιαντοτσιμέντο βασίζονται στους κινδύνους που εγκυμονεί για τους εργαζόμενους η παραγωγή και η τοποθέτηση των σωλήνων και όχι στον κίνδυνο των καταναλωτών.
Το 1999 Ευρωπαϊκή Ένωση εξέδωσε την Οδηγία 76/769/ΕΟΚ που απαγόρευε τη διάθεση στην αγορά και τη χρήση ινών αμιάντου. Επίσης απαγόρευσε τη χρήση προϊόντων πουπεριέχουν τέτοιες ίνες (αμιαντοτσιμεντοσωλήνες) αλλά επιτρέπει τη χρήση των προϊόντων αυτών που ήταν εγκατεστημένα ή σε λειτουργία πριν την 15-8-1999 μέχρι την τελική απόρριψή τους ή το τέλος διάρκειας της λειτουργίας τους.
Τι υποστηρίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.);
«Ενώ είναι γνωστό ότι ο αμίαντος που εισπνέεται είναι ουσία καρκινογόνα, δεν υπάρχουν ενδείξεις δυσμενών επιπτώσεων στην ανθρώπινη υγεία με την κατάποση ινών αμιάντου» είναι η απάντηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (World Health Organization – WHO) σε όποιον ανησυχεί για την πιθανή ύπαρξη ινών αμιάντου στο πόσιμο νερό.
Πιο συγκεκριμένα, οι κατευθυντήριες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας («Αναθεώρηση των οδηγιών του Π.Ο.Υ. για την ποιότητα του πόσιμου νερού» – 1992) προσδιορίζουν τις ανώτατες επιτρεπόμενες τιμές των παραμέτρων ποιότητας του πόσιμου νερού. Ειδικότερα, για τον αμίαντο αναφέρεται ότι δεν είναι αναγκαίο να προταθεί οριακή τιμή επειδή το υλικό δεν είναι επικίνδυνο στη δημόσια υγεία στις συγκεντρώσεις που συνήθως παρατηρούνται στο πόσιμο νερό. Επίσης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «αν και ο αμίαντος είναι γνωστή καρκινογόνος ουσία, όταν εισπνέεται, δεν υπάρχουν από τις υφιστάμενες επιδημιολογικές έρευνες συγκλίνοντα και επαρκή δεδομένα τα οποία υποστηρίζουν την υπόθεση ότι η κατάποσή του συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης νεοπλασμάτων, επομένως δεν είναι αναγκαίο να θεσμοθετηθεί οριακή τιμή συγκεντρώσεων ινών αμιάντου στο πόσιμο νερό».
Και πάλι ο Π.Ο.Υ στην πλέον πρόσφατα αναθεωρημένη έκδοση του εγχειριδίου «Οδηγίες για την ποιότητα του πόσιμου νερού, Π.Ο.Υ, 2004» αναφέρει ότι «παρά την καλή μελέτη του θέματος, υπάρχουν ελάχιστες ικανοποιητικές αποδείξεις για την καρκινογένεση από καταπινόμενο αμίαντο σε επιδημιολογικές μελέτες σε πληθυσμούς που καταναλώνουν πόσιμο νερό με υψηλές συγκεντρώσεις σε αμίαντο. Επομένως, δεν υπάρχουν πειστικές αποδείξεις ότι ο καταπινόμενος αμίαντος αποτελεί κίνδυνο για την υγεία και συμπεραίνεται ότι δεν υπάρχει ανάγκη θεσμοθέτησης με βάση υγειονομικά κριτήρια, ανώτατης επιτρεπόμενης τιμής για τον αμίαντο στο πόσιμο νερό».
