ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ 24/01/2023
ΚΟΙΝ.: ΤΟΠΙΚΟ ΤΥΠΟ
Καθημερινά και επαναλαμβανόμενα είναι τα κρούσματα βίας που συμβαίνουν μέσα και έξω από τα σχολεία μας. Το φαινόμενο έχει πάρει τέτοια έκταση τον τελευταίο καιρό, που η υφυπουργός Παιδείας ανακοίνωσε τη σύσταση ειδικής ομάδας για την αντιμετώπιση της βίας στα σχολεία (2019).
Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ; Μήπως οι θύτες είναι στην πραγματικότητα και θύματα; Ποιος οπλίζει το χέρι των παιδιών μας; Τι κάναμε όταν ακροδεξιές συμμορίες «ψάρευαν» 15χρονα παιδιά, στο όνομα του «όλοι φταίνε, όλοι ίδιοι είναι»;
Τι γίνεται με αυτά τα παιδιά και πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας είναι η βία; Σίγουρα οι έφηβοι έχουν την τάση να αμφισβητούν την εξουσία, να αντιδρούν, τόσο απέναντι στους φορείς της εξουσίας όσο και απέναντι στην κυρίαρχη ιδεολογία της κοινωνίας, ενώ πολλές φορές χαρακτηρίζονται από αρνητισμό. Έτσι, άλλωστε, δημιουργούν την ταυτότητά τους. Όμως πού βρίσκεται το όριο; Πού πρέπει να σταματούν; Πόσο φοβισμένα μπορεί να είναι και πόσο θυμό νιώθουν για να εκτονώνονται έτσι; Με τι εικόνες και με τι βιώματα έχουν μεγαλώσει τα σημερινά παιδιά έτσι ώστε να είναι τόσο θυμωμένα; Ποιος είναι πραγματικά υπεύθυνος για τη σημερινή κατάντια της κοινωνίας μας; ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Οι απαιτήσεις στο οικογενειακό -σχολικό- εργασιακό περιβάλλον όλο και αυξάνονται, οι συνθήκες ζωής μας χειροτερεύουν, με αποτέλεσμα και η υπομονή μας, η αντοχή και η ανοχή μας όλο να μειώνονται.
Πώς περιμένουμε να πράξει η νέα γενιά, αφού την παραδίδουμε χρεωμένη σε έναν κόσμο με πολέμους, με κρίση, με εντάσεις, με ψέματα, με φόβο, με τρόμο, κλεισμένη μέσα στον ψεύτικο κόσμο που φτιάχνουν πίσω από οθόνες, χωρίς καμία ουσιαστική επαφή ακόμα και μέσα στην οικογένεια; Πόση βία να αντέξουμε, όταν μάλιστα αυτή υπερπροβάλλεται από τα μέσα ενημέρωσης και τα social media;
Πού βρίσκεται η οικογένεια; Πού είναι τα όρια; Πού είναι οι αξίες; Μήπως όλοι μας έχουμε λίγο μπερδευτεί; Μήπως δεν ξέρουμε ή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλα αυτά τα ερεθίσματα, όλες αυτές τις πληροφορίες; Πού είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να εμπνεύσουν, να διαθέσουν λίγες ώρες μαθήματος για να καθοδηγήσουν, να…μπουν στα βαθιά; Πόσο δεκτικοί είναι, από την άλλη οι γονείς;;;
Οι κυβερνώντες, από την άλλη, έσπερναν ανέμους, όταν την εποχή της καραντίνας κυνηγούσαν τη νεολαία στις πλατείες και τώρα θερίζουν θύελλες. Ενώ και οι Δήμοι, που είναι πιο κοντά στις τοπικές κοινωνίες, δεν πήραν κανένα μέτρο. Πού μπορούν να συγκεντρώνονται τα παιδιά; Πού είναι τα στέκια νεολαίας; Δεν είναι δυνατόν τα παιδιά μας να φοβούνται να κυκλοφορήσουν μέρα μεσημέρι, ακόμα και σε κεντρικούς δρόμους του Δήμου μας. Αυτό που κυριαρχεί παντού είναι ένα ωραίο κουκούλωμα με ωραίο φιόγκο, χωρίς όμως να υπάρχει βαθιά επιθυμία για ριζική λύση του προβλήματος. Το αποτέλεσμα; Σε όλο και μικρότερες ηλικίες η βία αρχίζει να κυριαρχεί ως μέσο επίλυσης διαφορών, τα παιχνίδια βίας γίνονται μόδα ακόμα και στις αυλές των σχολείων…
Είναι αδιανόητο να έχουμε την απαίτηση να αλλάξουν τα παιδιά χωρίς να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Όλοι μαζί να δώσουμε τις μάχες μας ενάντια στις αιτίες που θρέφουν αυτές τις συμπεριφορές. Να οπλίσουμε τα παιδιά μας με ιδέες και οράματα, δίνοντας οι ίδιοι το παράδειγμα, αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο σχολείο, μια καλύτερη γειτονιά, μια καλύτερη δουλειά και τελικά μια «Ανθρώπινη Κοινωνία». Αλλά και ο καθένας χωριστά ας «μιλάμε» περισσότερο με το παιδί και τον σύντροφό μας, ας προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε με τον διπλανό μας, τον γείτονα, τον συνάδελφο, και ίσως τα παιδιά μας να γίνουν πιο ήρεμα, πιο χαμογελαστά, πιο ευτυχισμένα.
