Γράφει ο Κοσμάς Σιδηρόπουλος*
Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Τοπικής Δημοκρατίας διοργανώθηκε από το δήμο εργαστήριο με αντικείμενο την αναζήτηση στοιχείων φυσιογνωμίας της περιοχής.
Η συνάντηση είχε ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Οι πολιτικοί μίλησαν ελάχιστα, δηλαδή όσο έπρεπε για την περίσταση, ενώ η πρωτοβουλία ανήκε στους υπηρεσιακούς, οι οποίοι διοργάνωσαν και συντόνισαν τους συμμετέχοντες πολίτες με καινοτόμες διαδικασίες επικοινωνίας, σ’ ένα περιβάλλον υψηλής αισθητικής, αλλά και με –δικαιολογημένο- άγχος.
Εξέλαβα τη συνάντηση σαν παιχνίδι δημοκρατίας. Κάτι σαν Monopoly για ενήλικους. Ενδιαφέρον, διότι εμείς οι μεγάλοι έχουμε πάψει να παίζουμε, ξεχνώντας πως το παιχνίδι είναι ζωογόνο. Υπήρξε όμως ένα έλλειμμα: Δεν υπήρξε διάλογος, ούτε σύγκρουση απόψεων. Δηλαδή παίχτηκε το παιχνίδι, με τους όρους της ελλειμματικής δημοκρατίας που ζούμε, «κατ’ εικόνα και ομοίωση» αυτής. Εντυπωσιακό!
Μα τι ζητάς -θα μου πείτε- από ένα παιχνίδι!
Και όμως, πολλά μπορούμε να ανακαλύψουμε και σας παρακινώ για σκέψεις, παρέλκοντας από το παιχνίδι στην πραγματικότητα:
Η δημοκρατία έχει ανάγκη από πολίτες ώριμους, γνώστες και δημιουργικούς. Από αυτούς κρίνεται η ποιότητά της και όχι από τους θεσμούς, διότι και οι θεσμοί είναι δημιούργημα αυτών. Στο πλαίσιο του παιχνιδιού λοιπόν ακούστηκαν προτάσεις για:
- επανακαλλιέργεια της μπάμιας, θυμάστε το «μπαμί Μπογιατίου», αλήθεια πόσοι ασκούνται σήμερα στη γεωργία, ή είναι διαθέσιμοι γι’ αυτήν;
- αξιοποίηση του αρχαίου θεάτρου του Διονύσου, κάτι πέτρες έχουν απομείνει!
- ανάδειξη της ραδιοφωνικής κεραίας σε χριστουγεννιάτικο δέντρο με βλέψεις για βραβείο Guinness!
- ανάδειξη των αρχαίων λατομείων που τροφοδότησαν με μάρμαρα τον Παρθενώνα, τα αρχαία λατομεία βρίσκονται στη νότια κλιτύ του βουνού, εδώ μόνο νέα λατομεία υπάρχουν!
κ.ά. που λίγη ή καθόλου σχέση έχουν με χαρακτηριστικά μιας νέας φυσιογνωμίας της περιοχής.
Σε πολλές προτάσεις ενυπήρχε η έννοια της «πολιτιστικής κληρονομιάς», αυτό το passe partout. Ας αντιληφθούμε ότι η περιοχή του Δήμου χαρακτηρίζεται από ιστορική ασυνέχεια, δηλαδή μετά την περίοδο της αρχαιότητας, ελάχιστα έως ανύπαρκτα στοιχεία υπάρχουν που να τεκμηριώνουν μια παράδοση, η οποία προϋποθέτει συνέχεια και συνάφεια. Επιπροσθέτως δεν μπορεί η φυσιογνωμία του Διονύσου να εδράζεται στο θεατρικό δράμα, επειδή κάπου εδώ γύρω μπορεί να γεννήθηκε ο Θέσπις, ενώ ταυτόχρονα εμείς οι σύγχρονοι κάτοικοι παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση ανά 10ετία, αλλά ούτε οι ανθούσες ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, εμπνέονται σήμερα από τον αρχαίο κ. Θέσπι!
Τελειώνω με το πιο σημαντικό που άκουσα στη συνάντηση και ανήκει στον κ. Ηλία Υφαντή: «Δημοκρατία είναι άσκηση σχέσεων».
5.12.2014
*Ο Κοσμάς Σιδηρόπουλος προσπαθεί να βλέπει τα πράγματα από την περιφέρεια κοινών τόπων και τύπων